Wiadomości z PPS nie docierają szeroko, rezonują one znacznie słabiej w opinii publicznej, niż eventy dotyczące niektórych celebrytów, również lewicowych, czy też opisy krwawych zdarzeń na ulicach polskich miast i miasteczek. Cóż, takie życie – polityka, szczególnie ideowa, ma swoje ograniczenia. Pomimo tego, chcę dziś napisać kilka zdań o życiu wewnątrzpartyjnym w Polskiej Partii Socjalistycznej.
PPS to najstarsza partia polityczna w Polsce, w listopadzie ub. roku obchodziła 125 rocznicę powstania. Zawsze ideowa, wniosła ogromny wkład w odzyskanie niepodległości w roku 1918. Prochy bojowców PPS zalegają pola bitewne I i II wojny światowej; wielu z nich, choć ich nie zaliczono do tej grupy, to prawdziwi Żołnierze Wyklęci. Do dziś, poczynając od 1987 roku, kiedy została reaktywowana, partia sytuuje się na lewo od socjaldemokracji, zgłasza wiele uzasadnionych zastrzeżeń do procesu transformacji ustrojowej po roku 1990, żąda przestrzegania Konstytucji, szczególnie w sprawach sprawiedliwości społecznej i społecznej gospodarki rynkowej. Szczególnie głośno wypowiada się w sprawach przestrzegania zasad demokracji, budowy społeczeństwa obywatelskiego i zaniechania uczestnictwa Polski w interwencjach wojskowych.
W ostatnią sobotę odbyło się posiedzenie Rady Naczelnej PPS. Podjęto szereg ważnych tematów, z których dwa wyróżniają się aktualnością: rola PPS w sprawach walki o niepodległość w kontekście obchodów 100lecia jej odzyskania w roku 1918 oraz problem porozumień na lewicy w związku z przygotowaniami do wyborów samorządowych w 2018 roku i parlamentarnych w roku następnym.
PPS i ludzie PPS – Wielcy Socjaliści, aktywnie uczestniczyli zarówno programowo jak i zbrojnie w odzyskaniu polskiej niepodległości. Partia aktywnie włączyła się w obchody. W specjalnej uchwale przyjętej z tej okazji czytamy:
„Walka o odzyskanie niepodległości była jednym z dwóch podstawowych założeń programowych PPS, kiedy powstawała w dniu 17 listopada 1892 roku na Kongresie w Paryżu. Na czele długiej listy aktywnych twórców Polski Niepodległej znajdują się czołowe postaci PPS: Bolesław Limanowski, Edward Abramowski, Józef Piłsudski, Ignacy Daszyński i wielu innych.
Trzeba podkreślić, że to myśl polityczna socjalistów polskich pozwoliła pod koniec XIX wieku na zbudowanie samodzielnego ruchu niepodległościowego, który odegrał zasadniczą rolę w powstaniu zalążków organizacji wojskowej, a w okresie po wyzwoleniu, nowoczesnej konstrukcji Państwa Polskiego. Pierwsze rządy po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku, kierowane przez socjalistów: Ignacego Daszyńskiego (1918) i Jędrzeja Moraczewskiego (1918-1919), stworzyły postępowy program odrodzenia Polski i jej rozwoju, który rzutował w dalszych latach na kierunki organizacji życia społecznego i gospodarki II RP…”
W sprawach przygotowań do wyborów PPS stoi na stanowisku dążenia do jedności lewicy na gruncie uchwał II Kongresu Polskiej Lewicy i dorobku powstałej później Rady Dialogu i Porozumienia Lewicy. Dotychczasowe doświadczenia współpracy rokują tutaj duże nadzieje. Mimo wielu działań rozłamowych doświadczenia te są niezwykle pomocne w tworzeniu programu, który powinien zdaniem PPS uwzględniać takie m.in. elementy jak:
- praktyczny wymiar sprawiedliwości społecznej we wszystkich aspektach, jako posłannictwa lewicy
- tworzenie w oparciu o idee społeczeństwa obywatelskiego, szczególnie na gruncie lokalnym, zasad państwa prawa, sprawiedliwości i wolności
- stymulowanie dalszego przyspieszonego rozwoju i modernizacji Polski w oparciu o nową politykę przemysłową, uwzględniającą potrzeby lokalne
- tworzenie warunków edukacyjnych i kulturowych do wychowania młodych pokoleń Polaków w duchu obiektywizmu, prawdy i szerokich horyzontów myślowych
- przygotowanie warunków i zaplecza do skutecznego funkcjonowania Polski i Polaków w relacjach międzynarodowych, w ramach Unii Europejskiej oraz dynamicznie zmieniającego się świata w warunkach nowych wyzwań globalizacji i rewolucji informacyjnej.
PPS stoi na stanowisku, że program wyborczy lewicy walczącej o swe miejsce w strukturach demokratycznego państwa powinien brać pod uwagę dotychczasowy dorobek kilku rządów lewicowych, jakie funkcjonowały w III RP, jak również wyzwania związane z koniecznością walki o ponowne zdobycie szerokiego zaufania społecznego i wiarygodności nadszarpniętej wielu błędami i zaniechaniami.

Andrzej Ziemski