Oj, namnożyło się nam w rzekomo tak bardzo katolickim kraju przeróżnych świętości ze strefy profanum. Do tej pory mówiło się zwłaszcza o świętej własności, teraz  na plan pierwszy wysuwa się świętość życia. No i dobrze, niech sobie będzie ono święte, ale czy ktoś z wyznawców tego kultu zastanowił się, jakie warunki muszą być spełnione, by  życie ludzkie mogło trwać po urodzeniu?

Rozpocznę od przedstawienia opinii  wygłoszonej kilka lat temu przez nieżyjącego już prof. Zbigniewa Brzezińskiego, który stwierdził, że interesy Polski i Stanów Zjednoczonych są zbieżne, ale nie tożsame, a Polska jest krajem o znaczeniu regionalnym, który w związku z tym powinien mieć własną perspektywę geostrategiczną i nie ograniczać się do popierania we wszystkim Stanów Zjednoczonych. Polska będzie więcej znaczyć w Waszyngtonie z dobrymi stosunkami z Niemcami i z Rosją, a zwłaszcza z silną pozycją w Unii, a tej nie będzie można osiągnąć bez dobrych stosunków polsko-niemieckich.

Przewodniczący SLD zapytany przez dziennikarza kto będzie kandydatem SLD na prezydenta Wrocławia odpowiedział: ja nie jestem Grzegorzem Schetyną i nie przywożę kandydatów w teczkach. Kandydata wybierają lokalne struktury partii.

Tak się układało w historii, że przez ostatnie trzy wieki relacje Polski z państwem rosyjskim, bez względu na formę ustrojową, w jakiej występowało, były nad wyraz złożone i oparte na ogół na konfrontacji i wzajemnej nieufności, wrogości, także nienawiści. Wyjątek stanowi okres lat niedawnych 1956-1980, kiedy po cofnięciu się stalinizmu w Związku Radzieckim, Polska Ludowa odzyskała znaczną podmiotowość uwarunkowaną po okresie „zimnej wojny” nowymi relacjami Wschód-Zachód, które weszły w stan odprężenia, szczególnie po podpisaniu Aktu Końcowego KBWE w Helsinkach.

Polska Partia Socjalistyczna zgłosiła inicjatywę legislacyjną – ogłoszenie powszechnej amnestii z okazji 100 lecia niepodległości Polski. Stosowny wniosek w tej sprawie został skierowany w dniu 28 marca br. do prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.

Społeczeństwo jest dziś podzielone, jak nigdy w ostatnim ćwierćwieczu. Koalicja rządząca, mimo uzyskania w wyborach przed dwoma laty poparcia ok. 19 proc. społeczeństwa i szczęśliwego dla siebie zbiegu okoliczności przy rozkładzie głosów wyborczych uznała, że zwycięzca powinien wziąć wszystko. Tak też postępuje, próbuje wziąć wszystko, wbrew logice, realnemu układowi interesów i postrzegania nas Polaków i Polski przez gremia zagraniczne – przez realnych sojuszników i przeciwników.

Miałem przyjemność w ostatnich dniach przygotowywać i prowadzić spotkanie zorganizowane z okazji promocji książki biograficznej Wielkiego Socjalisty – Stanisława Dubois. Zebrało się w sali warszawskiego klubu kombatantów ponad sto osób, wśród których spotkaliśmy byłego premiera i byłego senatora, kilku parlamentarzystów, naukowców, dziennikarzy, a także szefów czterech partii politycznych lewicy i kilku stowarzyszeń. W sumie znacząca część liderów środowisk lewicowych, zainteresowanych, jak można przypuszczać nie tylko samą, fascynującą osobowością tego socjalisty i bohatera oraz jego dorobku.

Degradacja, to modne w ostatnich dniach słowo. Dotyczy tzw. ustawy degradacyjnej, ale ma również znaczenie symboliczne, oznacza bowiem działania na obniżenie rangi innych, pozbawienie ich godności, szacunku, wcześniejszych zasług. To czynność na wskroś odwetowa, niezwykle rzadko stosowana również w polityce, służąca wdeptaniu w ziemię, unicestwieniu przeciwnika. Działania te przypominają Średniowiecze,

Wiadomości z PPS nie docierają szeroko, rezonują one znacznie słabiej w opinii publicznej, niż eventy dotyczące niektórych celebrytów, również lewicowych, czy też opisy krwawych zdarzeń na ulicach polskich miast i miasteczek. Cóż, takie życie – polityka, szczególnie ideowa, ma swoje ograniczenia. Pomimo tego, chcę dziś napisać kilka zdań o życiu wewnątrzpartyjnym w Polskiej Partii Socjalistycznej.

Od klęski Zjednoczonej Lewicy i kandydatki SLD w wyborach prezydenckich mijają trzy lata. Sojuszu miało nie być, miał rozmyć się, podzielić, sztandar miał zostać wyprowadzony. A jednak Sojusz przetrwał najgorszy okres w swojej historii. I ma się całkiem dobrze.

W ciągu najbliższych trzech lat czekają nas cztery kampanie wyborcze. W bieżącym roku ważne, bo przez wszystkie siły polityczne uznane za sprawdzian wiarygodności – wybory samorządowe. Od ich wyniku zależeć będzie przyszły kształt sceny politycznej w Polsce, zmiany, wyprowadzania sztandarów i powstanie nowych formacji.

Szokujące nagranie, jakie w wyniku dziennikarskiego śledztwa udało się opublikować dziennikarzom „Superwizjera” TVN 24, musi budzić niepokój. Jest to tym bardziej szokujące, że kilkadziesiąt lat po wojnie, takie zachowania mają miejsce w Polsce, kraju, który na własnej skórze odczuł, czym jest faszystowska ideologia.

Każdego roku, 17 stycznia wspominam, jak zresztą wielu Polaków, tę rocznicę. W 1945 roku wyzwolono Warszawę po 69 miesiącach okupacji niemieckiej. Nie zrobili tego anonimowi wojownicy, jak to próbuje się głosić w dzisiejszej narracji rządzących. Warszawę wyzwolili żołnierze Armii Czerwonej z udziałem żołnierzy Wojska Polskiego.

Na lewicy od ostatnich wyborów parlamentarnych w 2015 roku, kiedy to koalicja Zjednoczona Lewica nie weszła do Sejmu, toczy się pełna emocji dyskusja co do rzeczywistych przyczyn tego faktu,  jak również wskazań na przyszłość.

Jestem człowiekiem lewicy, z „odchyleniem konserwatywnym”, co oznacza parafialną skłonność do traktowania wszystkich ludzi jak siostry i braci, nawet jeśli robią wszystko, by na widok ich działań odwracać głowę. Wybaczam innym, że nie są tak doskonali, jakbym tego od nich oczekiwał. Co najwyżej nie znoszę złej woli, jawnej i bezczelnej.