Rada Krajowa SLD, która obradowała w sobotę, poświęcona została w głównej mierze przygotowaniom Sojuszu w wyborach parlamentarnych. Wbrew oczekiwaniom medialnym, nie było sądu nad Leszkiem Millerem. Ba, nawet nie było takiego wniosku.

Zwycięstwo Andrzeja Dudy w wyborach prezydenckich paradoksalnie jest wielką szansą dla SLD na jesieni. Bowiem dwie prawicowe partie podzieliły się teraz władzą.

Za nami Zarząd Krajowy SLD. Mimo, iż wielu Sojusz już pogrzebało, swoją droga wiele tych styp już w przeszłości było, to jednak ogromne zainteresowanie mediów utwierdza w przekonaniu, że lewica jest w Polsce niezbędna. Wszyscy domagali się dymisji Leszka Millera, zapominając, że to nie Zarząd odwołuje szefa partii.

Tradycyjnie, jak każdego roku przedstawiciele lewicy demonstrować będą swoje poparcie dla słusznych żądań pracowniczych dotyczących pracy, warunków pracy, możliwości uzyskania godnych zarobków na utrzymanie rodzin. Jest to niekończący się proces protestów, które trwają i trwać muszą, bowiem nigdy na polu relacji właściciele kapitału (środków produkcji) – robotnicy (pracownicy najemni) nie było i nie będzie dobrze.

Wybór prezydenta Polski odbędzie się w maju 2015 roku, ale już dziś prezydencka elekcja budzi spore zainteresowanie we wszystkich obozach politycznych. Pojawili się już pierwszy kandydaci, jedni deklarują wolę kandydowania, inni wprost przeciwnie, składają deklaracje, że w wyborach nie wezmą udziału.

Wybory samorządowe 2014 mamy za sobą. Poza ewidentną kompromitacją państwa w ich organizacji, czego uosobieniem są działania PKW, warto zwrócić uwagę na kilka innych spraw i sformułować kilka refleksji ogólniejszych.

Odzyskanie przez Polskę niepodległości było w dużej mierze zasługą socjalistów. Czerwone flagi nie były wówczas synonimem bolszewizmu. W odróżnieniu od prawicy, kolaborującej z zaborcami i zerkającej na obce mocarstwa, to socjaliści 7 listopada 1918 r., nie oglądając się na nikogo, stworzyli pierwszy polski rząd gwarantujący prawo do strajku, 8 godzinnego dnia pracy i równości płci.

W swoich publikacjach i wypowiedziach publicznych starałem się wykazać, iż proces budowania nowego i lepszego świata oraz innowacyjnej cywilizacji 21. i 22. wieku nie jest utopią, urojeniem intelektualnym czy tylko pobożnym życzeniem. Budowa ta jest już poważnie zaawansowana a jej fundamenty dość mocne i solidne. Chodzi mi w szczególności o dwa najważniejsze filary cywilizacji ludzkiej 22. wieku, a mianowicie – o Chiny i o BRICS. Byłoby pożądane, aby dołączyły do nich również inne filary, jak, np., Unia Europejska, Unia Afrykańska, ASEAN, Ameryka Północna, Ameryka Południowa, Australia/Oceania, Ruch Państw Islamskich itp.

Były minister zdrowia Marek Balicki jest idealnym kandydatem lewicy na urząd prezydenta w przyszłorocznych wyborach prezydenckich. Sojusz Lewicy Demokratycznej nie powinien więc szukać daleko.
Ideowość w polityce to rzecz pożądana. Jednak nader często obserwujemy w życiu publicznym rozminięcie się ideowości z praktyką rządzenia. To głównie przez ten fakt frekwencja wyborcza jest mizerna, żeby nie rzecz, żałosna.

Proces wynarodowiania, zwany też depolonizacją, znany jest dobrze w historii Polski od dawien dawna. Na wielką skalę został on zapoczątkowany przez mocarstwa ościenne już od 1. rozbioru w postaci germanizacji i rusyfikacji. Od tamtej pory, depolonizacja trwa nieprzerwanie do dziś, ulegając systematycznemu rozszerzaniu i pogłębianiu. Zmieniają się też treści, formy i metody depolonizacji – stosownie do nowych uwarunkowań ogólnych oraz do specyficznych wymagań i zapotrzebowań kolejnych depolonizatorów.

Trwa delikatna na razie odsłona kolejnej konfrontacji dotyczącej przywództwa na lewicy. Wycofał się, co widać, jeden z głównych pretendentów – Aleksander Kwaśniewski. Na placu boju pozostali: główny rozgrywający Leszek Miller oraz Janusz Palikot. Ale to nie Palikot, a Miller wyznacza już dziś drogi, którymi będzie w najbliższym czasie stąpać cała formacja. Ostatnie zaproszenie ugrupowań lewicowych sformułowane przez SLD do koalicji na wybory samorządowe przywołuje wcześniejsze doświadczenia i obrazy drogi lewicy do władzy w ostatnim ćwierćwieczu. Są one bogate w sukcesy i porażki, spełnione marzenia i zawiedzione nadzieje.

Gen. Władysław Anders: „Stolica pomimo bezprzykładnego w historii bohaterstwa z góry skazana jest na zagładę. Wywołanie powstania uważamy za ciężką zbrodnię i pytamy się, kto ponosi za to odpowiedzialność”.(...). Byłem całkowicie zaskoczony wybuchem powstania w Warszawie. Uważam to za największe nieszczęście w naszej obecnej sytuacji. Nie miało ono najmniejszych szans powodzenia, a naraziło nie tylko naszą stolicę, ale i tę część Kraju, będącą pod okupacją niemiecką, na nowe straszliwe represje.

I.
Najpierw – garść refleksji historyczno-filozoficznych. Już w wieku szkolnym, rodzice i nauczyciele wkładają do głowy dzieciom polskim i europejskim – w ogólności, iż „demokrację” wymyślono w Grecji i że pochodzi ona od greckiego słowa „demos” – czyli lud (naród). W domyśle, że to niby naród ma samodzielnie decydować o własnych sprawach i losach. Wielokrotnie byłem w Grecji, łącznie z Atenami, z Kretą i ze Spartą, gdzie niby ta „demokracja” się narodziła.

Wydarzenie kanonizacji papieża Jana Pawła II stało się okazją do narodowych „aktów strzelistych” utrwalanych i podsycanych w rzeczywistości medialnej i politycznej. O ile taka stricte wyznaniowa uroczystość jest, a przynajmniej powinna być z założenia istotna dla większości wyznawców Kościoła rzymskokatolickiego, o tyle osoby spoza kręgu wyznawców tego Kościoła pozostają wobec niej na ogół neutralne. Innego zdania była przeważająca część polskiego parlamentu, która uznała, że święto religijne należy potraktować jednocześnie jako święto państwowe i ogólnospołeczne – przyjmując uchwałę, przygotowaną i zgłoszoną przez klub PSL, wzywającą całe społeczeństwo do „solidarnego świętowania” uroczystości kanonizacyjnych.

Dlaczego tragi...? Po pierwsze, dlatego, iż wydarzenia na Ukrainie, szczególnie w Kijowie, odzwierciedlają wielkie nieszczęście narodu ukraińskiego, który cierpi i ciągle nie może doczekać się normalności, dobrobytu, spokoju, zrównoważonego rozwoju i efektywnej współpracy z zagranicą. Co gorsza, są to cierpienia trwające od stuleci. Wytrzymałość społeczna jest na wyczerpaniu. To jest groźne dla wszystkich.  Po drugie, dlatego, iż obiektywnie sytuacja na Ukrainie jest dramatyczną ilustracją oraz wynikiem niedowładu i anachronizmu dotychczasowych „systemów”, szczególnie faszyzmu, sowietyzmu i neoliberalizmu, które zainfekowały ten kraj, a także – subiektywnie – wyrazem niezdolności jego elit politycznych i intelektualnych do wypracowania i do wdrożenia własnego optymalnego modelu ustrojowego.