Degradacja, to modne w ostatnich dniach słowo. Dotyczy tzw. ustawy degradacyjnej, ale ma również znaczenie symboliczne, oznacza bowiem działania na obniżenie rangi innych, pozbawienie ich godności, szacunku, wcześniejszych zasług. To czynność na wskroś odwetowa, niezwykle rzadko stosowana również w polityce, służąca wdeptaniu w ziemię, unicestwieniu przeciwnika. Działania te przypominają Średniowiecze,

Wiadomości z PPS nie docierają szeroko, rezonują one znacznie słabiej w opinii publicznej, niż eventy dotyczące niektórych celebrytów, również lewicowych, czy też opisy krwawych zdarzeń na ulicach polskich miast i miasteczek. Cóż, takie życie – polityka, szczególnie ideowa, ma swoje ograniczenia. Pomimo tego, chcę dziś napisać kilka zdań o życiu wewnątrzpartyjnym w Polskiej Partii Socjalistycznej.

Od klęski Zjednoczonej Lewicy i kandydatki SLD w wyborach prezydenckich mijają trzy lata. Sojuszu miało nie być, miał rozmyć się, podzielić, sztandar miał zostać wyprowadzony. A jednak Sojusz przetrwał najgorszy okres w swojej historii. I ma się całkiem dobrze.

W ciągu najbliższych trzech lat czekają nas cztery kampanie wyborcze. W bieżącym roku ważne, bo przez wszystkie siły polityczne uznane za sprawdzian wiarygodności – wybory samorządowe. Od ich wyniku zależeć będzie przyszły kształt sceny politycznej w Polsce, zmiany, wyprowadzania sztandarów i powstanie nowych formacji.

Szokujące nagranie, jakie w wyniku dziennikarskiego śledztwa udało się opublikować dziennikarzom „Superwizjera” TVN 24, musi budzić niepokój. Jest to tym bardziej szokujące, że kilkadziesiąt lat po wojnie, takie zachowania mają miejsce w Polsce, kraju, który na własnej skórze odczuł, czym jest faszystowska ideologia.

Każdego roku, 17 stycznia wspominam, jak zresztą wielu Polaków, tę rocznicę. W 1945 roku wyzwolono Warszawę po 69 miesiącach okupacji niemieckiej. Nie zrobili tego anonimowi wojownicy, jak to próbuje się głosić w dzisiejszej narracji rządzących. Warszawę wyzwolili żołnierze Armii Czerwonej z udziałem żołnierzy Wojska Polskiego.

Na lewicy od ostatnich wyborów parlamentarnych w 2015 roku, kiedy to koalicja Zjednoczona Lewica nie weszła do Sejmu, toczy się pełna emocji dyskusja co do rzeczywistych przyczyn tego faktu,  jak również wskazań na przyszłość.

Jestem człowiekiem lewicy, z „odchyleniem konserwatywnym”, co oznacza parafialną skłonność do traktowania wszystkich ludzi jak siostry i braci, nawet jeśli robią wszystko, by na widok ich działań odwracać głowę. Wybaczam innym, że nie są tak doskonali, jakbym tego od nich oczekiwał. Co najwyżej nie znoszę złej woli, jawnej i bezczelnej.

Niniejsza notka nie jest napisana „do wszystkich”, skierowuję ją do osób, grup, partii (małych i drobnych), związków zawodowych, redakcji, stowarzyszeń, itd., itp. – które uważają się za lewicowe. Wcale nie sądzę, że jestem kimś nadzwyczaj popularnym w tym gronie, ale mam nadzieję, że nie jestem Wam zupełnie obcy.

Data 15 grudnia 1948 roku ma dla socjalistów znaczenie symboliczne. Jak pamiętamy, doszło wówczas do rozwiązania Polskiej Partii Socjalistycznej i w wyniku zjednoczenia z Polską Partią Robotniczą powołania PZPR. Partia ta istniała do stycznia 1990 roku, kiedy to uległa samorozwiązaniu. Pamiętamy końcowe stwierdzenie ówczesnego I sekretarza KC PZPR, Mieczysława Rakowskiego: „Sztandar wyprowadzić”.

W kalendarzu socjalistów polskich jest wiele istotnych dat, które wymagają upamiętnienia i refleksji. To na pewno 11 listopada i odzyskanie niepodległości w 1918 roku, to także 14 grudnia 1948 roku i rozwiązanie PPS. Należy do nich też data 13 listopada 1904 roku, kiedy to na Placu Grzybowskim w Warszawie odbyła się olbrzymia demonstracja robotnicza zorganizowana przez PPS w proteście przeciwko mobilizacji ogłoszonej przez władze carskie w związku z wojną rosyjsko-japońską.

W trudnych dla państwa i społeczeństwa okresach Polacy potrafili zawsze znaleźć rozsądne rozwiązania ustrojowe, wypływające z ducha jedności i interesów całej zbiorowości. Takim dobrym przykładem jest kształtowanie się równo 99 lat temu zrębów niepodległej Rzeczypospolitej. Lublinianie i cała społeczność lewicy socjalistycznej każdego 7 listopada obchodzą kolejną rocznicę powstania rządu z premierem Ignacym Daszyńskim na czele.

Na początku grudnia 2017 roku przypada 150. rocznica urodzin Józefa Klemensa Piłsudskiego. Jest on postacią historyczną, której nie da się pominąć w rozważaniach o współczesnej historii Polski, szczególnie przełomu wieków – XIX i XX oraz tworzenia zrębów niepodległości po roku 1918.

Na co dzień widać, że rozdrobnienie lewicy nie wzięło się znikąd, a jest efektem złożoności procesów i konfliktów, jakie przeorały Polskę na przestrzeni ostatnich 150 lat. To rozdrobnienie osłabia realne szanse lewicy na znalezienie wspólnej drogi dającej możliwości skutecznej walki na scenie politycznej o uznanie jej racji ideowych, a tym samym zaistnienie na nowo w przestrzeni publicznej.

Od pewnego czasu lewica w Polsce próbuje obalić krążącą po kraju opinię, że „lewicy wolno mniej”. Nic z tego oczywiście nie wychodzi i widać, jak na dłoni, że rzeczywiście lewicy wolno mniej, bo sama na to pozwala, a przeciwnicy uważają, że zasługuje. Składa się na to syndrom PRL, który stał się kompleksem nie do przezwyciężenia.