W dniu 9 stycznia 2015 roku zmarł Józef Oleksy, wiceprzewodniczący SLD. Zmagał się z poważnymi problemami zdrowotnymi. W III RP był jedną z najważniejszych postaci lewicy. Piastował niemal wszystkie najważniejsze stanowiska w Polsce. Był premierem, marszałkiem Sejmu, szefem MSWiA oraz przewodniczącym SLD.
Józef Oleksy urodził się 22 czerwca 1946 roku w Nowym Sączu. W wieku 13 lat trafił do niższego seminarium duchownego. Tam uczył się przez trzy lata. Jak sam wspominał, tuż przed maturą władze rozwiązały szkołę. Egzamin dojrzałości zdał już w szkole publicznej. Studia ukończył na Wydziale Handlu Zagranicznego Szkoły Głównej Planowania i Statystyki (obecnie SGH). Oleksy był doktorem ekonomii oraz wykładowcą i dziekanem Akademii Finansów, a także profesorem na Uczelni Vistula.
Początkiem jego kariery politycznej była działalność w Zrzeszeniu Studentów Polskich oraz w Socjalistycznym Związku Studentów Polskich. Członkiem PZPR został w 1969 roku i pozostał nim aż do jej końca. Od 1977 roku Józef Oleksy był pracownikiem aparatu partyjnego. W latach 1987–1989 był I sekretarzem Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Białej Podlaskiej. W 1989 roku po raz pierwszy znalazł się w rządzie. Został ministrem – członkiem Rady Ministrów ds. współpracy ze związkami zawodowymi. Brał też udział w obradach Okrągłego Stołu, a w wyborach czerwcowych po raz pierwszy wywalczył mandat poselski.
W roku 1989 Oleksy aktywnie włączył się w tworzenie Socjaldemokracji Rzeczypospolitej Polskiej. W Sejmie zasiadał nieprzerwanie od 1989 do 2005 roku. W 1993 roku Józef Oleksy po raz pierwszy został marszałkiem Sejmu. Był nim przez dwa lata. Gabinet przy Wiejskiej zamienił jednak na gmach przy Alejach Ujazdowskich 7 marca 1995 roku został prezesem Rady Ministrów w miejsce Waldemara Pawlaka.
Ze stanowiska szefa rządu odszedł, kiedy ówczesny szef MSW Andrzej Milczanowski oskarżył go o szpiegostwo. Afera ta toczyła się w cieniu walki Wałęsy i Kwaśniewskiego o prezydenturę. Nigdy nie udowodniono postawionych mu wówczas oskarżeń. Była to celowa prowokacja. Oleksy musiał jednak ustąpić. „Odchodzę, bo jestem niewinny” mówił, składając swoją dymisję.
Ostatecznie Oleksy został oczyszczony z zarzutów współpracy z rosyjskimi służbami specjalnymi. Współtworzył partię Sojusz Lewicy Demokratycznej i przyczynił się do jego wyborczego sukcesu w 2001 roku. W styczniu 2004 roku jako wicepremier i szef MSWiA wszedł do rządu Leszka Millera. W kwietniu zastąpił w fotelu marszałka Sejmu Marka Borowskiego.
Pod koniec 2004 roku został przewodniczącym SLD. W tym samym roku piastował także mandat posła do Parlamentu Europejskiego SLD opuścił w połowie 2007 roku i wycofał się z bieżącego życia politycznego.
Do Sojuszu Lewicy Demokratycznej ponownie powrócił w 2010 roku. Dwa lata później stanął na czele Rady Programowej. Od maja 2012 roku był jednym z wiceprzewodniczących Sojuszu.
Józef Oleksy miał 68 lat. Był odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Srebrnym Krzyżem Zasługi. W 2003 roku został wyróżniony tytułem Mistrza Mowy Polskiej.
Należał do grupy czołowych działaczy polskiej lewicy, którzy potrafili w ramach przemian po 1989 roku zaznaczać uzasadnioną intelektualnie lewicowość i wrażliwość społeczną.
„Przemoc, pokój, prawa człowieka” to książka Jerzego Oniszczuka wydana co prawda w roku 2016, niemniej jej aktualność w ostatnich latach okazała się niezwykle ważna, dotyczy bowiem filozofii konfliktu i dopuszczalności przemocy, co autor wyraźnie podkreśla we wstępie.
Książka „Chiny w nowej erze” jest kwintesencją działań naukowych i publicystycznych dra Sylwestra Szafarza. Powstawała ona kilka lat. Jest chronologicznym zbiorem materiałów związanych z przemianami, jakie zainspirowane zostały przygotowaniami i skutkami 20. Zjazdu Krajowego KPCh.
Monografia „Prawne i etyczne fundamenty demokracji medialnej” jest studium z zakresu ewolucji współczesnych demokracji i wskazuje na postępujący proces przenikania polityki i mediów, co znacząco wpływa na kształtowanie się nowych relacji człowiek – polityka w obliczu wolnego rynku i rewolucji technologicznej opartej o systemy cyfrowe. W pracy zostały poddane eksploracji i usystematyzowane zagadnienia, wartości i normy istotne dla zjawiska opisanej w literaturze kategorii społecznej – demokracja medialna.
