Janina Łagoda

Powojenny obszar Rzeczpospolitej, to wypadkowa apodyktycznych pomysłów globalnych mocarzy, a w mniejszym stopniu propozycji ówczesnych rodzimych polityków. Tamten tygiel zawiłości, mimo upływu czasu, nadal waży na odczuwaniu suwerenności, a rządzący w swoich wyobrażeniach stygmatyzują sąsiadów wedle schematów tradycją uświęconych. Narracja zmiękczana jest populizmem faszerowanym polską niezwykłością.
Nasze granice (ok. 3,5 tys. km) to niebagatelna marszruta. Rzecz w tym, aby krocząc obrzeżnym szlakiem, odejść od urojeń oraz selektywnego etykietowania jej odcinków, lecz znaczyć je pragmatyzmem. Granice, mimo że kreślone kamiennymi słupami i certyfikowane wyrafinowanymi pergaminami podlegają permanentnym odkształceniom. Dlatego też należy dbać o drożność dylatacyjnych szczelin, a w tych przypadkach podstawowym balsamem jest wzmacniane ponadgranicznych sympatii. Ten model współistnienia w praktyce różne przybiera kształty w odniesieniu do naszych siedmiu sąsiadów. Ale i ósmy, Bałtyk też generuje niemałe problemy, np. gazociąg północny (Nord Stream), łowiska wokół Bornholmu, Zalew Szczeciński, Mierzeja Wiślana etc. Graniczne styki, wymagają więc ciągłej konserwacji. 

Za portalem trybuna.eu publikujemy materiał dotyczący inicjatywy zgłoszonej przez posła Piotra Ikonowicza w imieniu koła parlamentarnego Polskiej Partii Socjalistycznej.
W 1995 roku posłowie Polskiej Partii Socjalistycznej przygotowali projekt ustawy o wygaśnięciu roszczeń reprywatyzacyjnych. Na posiedzeniu Sejmu zaprezentował go Piotr Ikonowicz.
Treść tego przemówienia pozostaje aktualna. Dlatego je przypominamy.

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!
Od początku przekształceń własnościowych i od początku reformy systemowej w naszym kraju istniał problem, jak odwrócić bieg historii, jak na nowo stworzyć grupę właścicieli zakładów, nieruchomości, majątku produkcyjnego. Najprostszym sposobem, jaki się nasuwał, była prywatyzacja poprzez nabycie. Innym sposobem, który podpowiadano, była reprywatyzacja. Oba te sposoby na oczach polskiego społeczeństwa muszą ponieść totalną klęskę, dlatego że w rękach osób prywatnych w Polsce od początku transformacji nie było kapitału potrzebnego do prowadzenia działalności gospodarczej. Nie było kapitału, który pozwoliłby ten bieg historii zawrócić i dokonać takiej denacjonalizacji, która zaowocowałaby udrożnieniem procesów gospodarczych.

Jakub Puchan

Milczano o nich w PRL, zapomina się o nich teraz. Przedstawiamy prawdziwych „wyklętych” – niewygodnych polskich bohaterów. Oto pierwszy z nich – Jan Mulak. Prawicowa propaganda jest wszechobecna. Wylewa się z radia, telewizji, wielu tytułów prasowych. Jednym z jej przejawów jest stworzenie kultu tak zwanych „żołnierzy wyklętych”. W ramach tego kultu do rangi bohaterów urośli ludzie, których  postawa budzi często  duże wątpliwości. Po zeskrobaniu „antykomunizmu” z niektórych bohaterów pozostaje antysemityzm, kolaboracja z Niemcami, a czasem nieudany flirt z ZSRR, mordowanie Polaków… Czasem zwykła bandyterka. Są w Europie narody, które w czasie II Wojny Światowej zhańbiły się kolaboracją z nazistami w tak dużym stopniu, że dziś muszą szukać swoich bohaterów wręcz na siłę.

Przed wizytą prezydenta Chin, Pana Xi Jinping, w Warszawie, Zarząd Stowarzyszenia Obywatelskiego „Dom Polski” oraz Ambasada Chińskiej Republiki Ludowej w Polsce, zorganizowały w Sali Kolumnowej Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego konferencję informacyjną, z udziałem delegacji KC KPCh, pod przewodnictwem Pana Wang Xiaohui – zastępcy kierownika Wydziału Komunikacji Społecznej KC KPCh, na temat programu rozwoju Chin i wzajemnych stosunków polsko-chińskich. Podczas spotkania, ze strony polskich uczestników padło szereg pytań dotyczących merytorycznych aspektów współpracy Polski z Chinami.
Zgodnie ze swoim zobowiązaniem, Pan Wang Xiaohui, nadesłał ostatnio na adres Stowarzyszenia Obywatelskiego „Dom Polski”, odpowiedzi na wszystkie zadane i przesłane mu pytania.

Grażyna Magnuszewska-Otulak – członek Rady Programowej Stowarzyszenia Obywatelskiego „Dom Polski”, doc.dr w Instytucie Nauk Społecznych Uniwersytetu Warszawskiego:
Słyszy się ostatnio o planach ChRL wzmocnienia relacji z Unią Europejską, która przywiązuje dużą wagę do polityki spójności, tzn. wyrównywania różnic między regionami w danych krajach. Jakie działania przewidują władze chińskie, aby wyrównać różnice poziomu różnych regionów w rozwoju społecznym i gospodarczym w stosunku do całego kraju.

Janina Łagoda

Symbolice uwieczniania losów państwa często towarzyszy zawołanie: nowe wypiera stare. I można byłoby się z tym zgodzić pod jednym wszak warunkiem, że podstawową determinantą nie będzie miałka polityczna wybiórczość, ale rezultat głębokich analiz historycznych wspomaganych społecznym osądem. Rzecz w tym, aby dziejów nie wyznaczały wyłącznie międzypokoleniowe cokoły doraźnie wieńczone kapryśnymi metaforami, lecz przemyślane decyzje zakotwiczone w życzliwej aprobacie.

Posągowe zadęcia

Stygmatyzowaniu dziejów najczęściej towarzyszy emocjonalna pretensjonalność. Przykładem, jest chociażby trwający proces upamiętniania papieża-Polaka czy prezydenta RP, ofiary smoleńskiej lotniczej przypadłości. Splotły się tutaj ambicje rządzących z proboszczowsko-samorządowymi  licytacjami wtopionymi w uległość wobec politycznych sugestii. Obfituje to wysypem monotematycznych pomników, epitafijnych tablic, nazw ulic, placów, szkół etc. Taka nastała moda ze wszystkimi przynależnymi cechami tej chwilowej statystycznej dominanty, łącznie z grożącą jej ulotnością, ale także inflacyjnym nawisem dowodów pamięci, pomijając zacietrzewienie stygmatyzujące dysputy.

Z prof. Leokadią Oręziak z Wyższej Szkoły Handlowej w Warszawie rozmawia Przemysław Prekiel

TTIP to jedno z kilku porozumień handlowych o charakterze globalnym. Jak kształtuje się geografia dzisiejszej współpracy handlowej pomiędzy wielkimi graczami współczesnego świata?

Przez długi okres po II wojnie światowej handel międzynarodowy rozwijał się na podstawie wielostronnych umów o charakterze uniwersalnym, obejmujących niemal wszystkie kraje. Forum do negocjowania takich umów stał się obowiązujący od 1948 r. Układ w Sprawie Taryf Celnych i Handlu (GATT), a od 1995 r. Światowa Organizacja Handlu (WTO). Mające miejsce w okresie kilkudziesięciu lat rundy negocjacji doprowadziły do znacznego zredukowania ceł stosowanych w handlu międzynarodowym. Od lat 80 przedmiotem redukcji stały się też inne niż cła bariery handlowe, czyli tzw. bariery pozataryfowe (pozacelne), jednak w tej dziedzinie zmiany były stosunkowo niewielkie. Za bariery pozataryfowe uznaje się wszelkie regulacje prawne oraz działania administracyjne ze strony państwa, które mogą ograniczać handel międzynarodowy i/lub wpływać na wzrost kosztów realizowanych transakcji, a w rezultacie zmniejszenie zysków firm uczestniczących w obrocie międzynarodowym.

Pani
Beata Szydło
Prezes Rady Ministrów
Rzeczypospolitej Polskiej

List otwarty

Szanowna Pani Premier
Piszemy ten list w trosce o przyszłość Państwa Polskiego.
Reprezentujemy ugrupowania lewicy socjalistycznej zgromadzone w Porozumieniu Socjalistów, inicjatywie integracyjnej, opierającej się o tradycję i dorobek Polskiej Partii Socjalistycznej i wielu innych ugrupowań, które w swym programie mają zapisane idee sprawiedliwości społecznej, wolności i praw jednostki. Są one tożsame z ideami zapisanymi w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

W ostatnim okresie docierają do nas informacje na temat umowy TTIP – Transatlantyckiego Partnerstwa w dziedzinie Handlu i Inwestycji (Transatlantic Trade and Investment Partnership), która jest negocjowana pomiędzy przedstawicielami Unii Europejskiej i USA. W wielu krajach Unii Europejskiej, także w Polsce,  rodzi się wyraźny sprzeciw wobec zawarcia tej umowy.

Rozmowa z Aleksandrem Kwaśniewskim, byłym Prezydentem Rzeczpospolitej Polskiej. Rozmawia Przemysław Prekiel.

Panie Prezydencie. Polskie wejście do Unii Europejskiej określono jako wielki sukces. Znaleźliśmy się w rodzinie europejskiej i obszarze wielkiej cywilizacji euro-atlantyckiej. Czy był to dobry wybór patrząc na kilkanaście już lat doświadczeń? Czego Polska i Polacy w dalszej perspektywie powinni oczekiwać od Unii, czego Unia oczekuje od nas?

Nie mam wątpliwości, że wejście Polski do UE był bardzo dobrym wyborem. Zarówno patrząc na dorobek UE wcześniejszy, jak i współczesny. To jest jeden z najbardziej udanych projektów politycznych, jaki stworzono na świecie. Symbolem pojednania w Europie są Francja i Niemcy, państwa, które w przeszłości dzieliło niemal wszystko, dziś w sposób modelowy rozwijają kontakty między sobą, budują wspólny rynek i demokrację. To wszystko świadczy o tym, iż jest to struktura zbudowana na solidnym fundamencie. Być w tej strukturze, to znaczy korzystać z tego dorobku i korzystać z tych szans rozwoju, która Unia Europejska stwarza. Przez 12 lat polskiej obecności w UE możemy się czuć dumni z faktu, iż znaleźliśmy się w tym wyjątkowym gronie. Niewątpliwie skorzystaliśmy na tym, jak państwo i jako obywatele. Otworzono rynki pracy dla polskich pracowników, otwarto granice, polscy studenci mogli studiować na zagranicznych uniwersytetach. Dzięki polskiej obecności w UE znacząco zwiększył się polski eksport, także eksport małych i średnich firm. Polska ma obecnie dodatni bilans handlowy z Niemcami. To jest ogromny sukces. Nie sposób nie wspomnieć o funduszach unijnych, które szły do Polski bardzo szerokim strumieniem, a które pozwoliły nam na zrealizowanie wielu projektów infrastrukturalnych, które widzimy na co dzień.