Autobiografia Wiktora Kineckiego w interesujący sposób prezentuje dziewięćdziesiąt lat jego losów, życia rodzinnego i bardzo zróżnicowanej działalności zawodowej. Autor ukazuje lata dziecięce w latach II Rzeczypospolitej w rodzinnym Międzychodziu, wczesne lata pracy w trudnym czasie okupacji niemieckiej,
przyspieszoną naukę szkolną po zakończeniu wojny, duża aktywność w ruchu młodzieżowym w tym także kilkuletnią działalność w kierownictwie Światowej Federacji Młodzieży Demokratycznej w Budapeszcie. Studia wyższe w Uniwersytecie Adama Mickiewicza/socjologia/ a następnie w Uniwersytecie Warszawskim/ politologia/ łączył z pracą zawodową na różnych stanowiskach.
Znajomość języków obcych ułatwiła Kineckiemu pracę w kierownictwie Światowej Federacji Młodzieży Demokratycznej, w podróżach służbowych do wielu krajów świata oraz w pełnieniu funkcji ambasadora RP w Indiach, Cejlonie /Sri Lance/, Nepalu i Singapurze w latach 1971 -1975, a ambasadora w Jugosławii w latach 1979-1986. W latach1964-1969 był wyróżniającym się Naczelnikiem Związku Harcerstwa Polskiego, Był też etatowym działaczem partii rządzącej jako zastępca kierownika Wydziału Zagranicznego KC PZPR, I sekretarzem Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Siedlcach /1975-1979/ i w Gorzowie Wielkopolskim /1986-1990/. Boleśnie odczuł trudny okres przemian ustrojowych i poszukiwanie pracy w nowej sytuacji politycznej. Po przejściu na emeryturę przez 25 lat był nauczycielem w szkołach: podstawowej, średniej, policealnej i wyższej.
Autobiografia Wiktora Kineckiego ma wiele wątków podobnych doświadczeniom wydanych wcześniej pamiętnikarskich opracowań trzech profesorów: Franciszka Ryszki - „Pamiętnik inteligenta,” ,Jerzego Łukaszewicza „Iść jak prowadzi busola. W europejskim kręgu nauki i dyplomacji. Wspomnienia” i Władysława Markiewicza- „Sto lat przeciw głupocie”. Ryszkę, Łukaszewicza, Markiewicza i Kineckiego łączą zbliżone doświadczenia pokoleniowe: poznali rzeczywistość II Rzeczypospolitej, przeżyli trudny okres okupacji niemieckiej, opanowali „język wroga” i aktywnie pracowali na różnych stanowiskach w latach powojennych. Ryszka i Markiewicz zrobili karierę naukową i przez kilka lat współtworzyli polsko-niemiecką komisję podręcznikową. Łukaszewicz to zarazem uczony, dyplomata i emigrant polityczny w latach PRL. Natomiast Kinecki pełnił wiele funkcji państwowych i partyjnych, a po zmianach ustrojowych był nauczycielem języka niemieckiego, historii i wiedzy o społeczeństwie. Na Uniwersytecie Trzeciego Wieku był uważany za racjonalnego i życzliwego profesora. Ceniono jego wiedzę, dobre rozeznanie złożoności losów naszego kraju oraz dobrą znajomość przemian współczesnego świata
Autor wielobarwnie prezentuje drogi swojego życia na różnych stanowiskach w kraju i poza granicami. Ukazuje specyfikę i warunki działania w kolejnych miejscach pracy. Wskazuje na awans życiowy pokolenia powojennego, przemiany w kraju i na tym tle dorobek osobisty i rodzinny. Z największym entuzjazmem ujmuje działalność w ruchu młodzieżowym. Barwnie i ciekawie opowiada o licznych podróżach po świecie. Potrafił dowodzić własnych racji nawet w stosunku do najwyższych przełożonych /gen. Wojciecha Jaruzelskiego, premiera Piotra Jaroszewicza/. Pracę wzbogacają opinie wielu osób. Imponująca jest liczba nazwisk występujących w pracy: członków rodziny, przyjaciół, kolegów, współpracowników i podwładnych. W pracy zastosowane zostały bardzo urozmaicone formy przekazu. Wywody autora wzbogacają fragmenty wcześniejszych publikacji, teksty żony, opinie dziennikarzy i uczniów oraz fragmenty wywiadów. Unikalnym dokumentem jest zamieszczona w pracy fotokopia osobistego pisma premiera Indii Indiry Ghandi do autora . Autobiografia ma niepowtarzalny tytuł i niebanalne nazwy poszczególnych rozdziałów. Wzbogacają ją liczne zestawy zdjęć dokumentujące dokonania zawodowe i bogate związki rodzinne. Bardzo sympatycznie ukazana została żona autora, pełniąca obowiązki Pani Domu w różnych miastach kraju i zagranicy, a zarazem prowadząca tam ulubioną działalność nauczycielską.
Wiktor Kinecki zarówno w kraju, jak i w czasie misji zagranicznych, starał się o utrzymywanie osobistych kontaktów z podwładnymi i różnymi środowiskami. Poznawał trudne warunki życia i pracy ludzi i w ten sposób prezentuje pełniejsze oceny podejmowanych spraw. Wzorowo rozwijał akcje harcerskie w czasie pełnienia funkcji Naczelnika ZHP. W końcowym etapie działalności partyjnej napotykał trudne sytuacje w sprawowaniu funkcji I sekretarza Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Gorzowie Wielkopolskim. Pogarszały się wówczas nastroje społeczne w województwie, osłabły prace organizacji partyjnych i I sekretarz musiał mierzyć się z napastliwymi artykułami prasowymi. W tym czasie poznał gorycz władzy w konfrontacji z rosnącą w siłę opozycją.
Ambasador Kinecki rzetelnie wypełniał zadania dyplomatyczno-gospodarcze. Ze spotykanych w świecie polityków najbardziej cenił premier Indirę Ghandi za jej serdeczność dla otoczenia, skromność i wspaniałą pamięć. Inne cechy osobowości i sprawowanych rządów ukazuje u przywódcy Jugosławii Josipa Broz-Tito, zwłaszcza autorytarny system sprawowania władzy , nieprzystępność panującego i wyszukaną rezydencją na wyspie Brioni. Podczas misji dyplomatycznej w Jugosławii Kinecki był zaniepokojony narastającymi dążeniami nacjonalistycznymi. Po śmierci Tito podziały narodowościowe i religijne oraz słabości w realizowaniu rotacji władz doprowadziły do rozpadu Jugosławii i tragicznych walk zbrojnych.
Autor pokazuje zmiany następujące w ciągu kilkudziesięciu lat życia osobistego w różnych etapach funkcjonowania polskiego państwa. Potrafił umiejętnie łączyć pełnienie ważnych w kraju i za granicą z troską o Rodzinę –żonę, córkę Ewę , syna Adama i wnuków. Jego wywody zostały zaprezentowane pięknym językiem. W tym bogatym i rzetelnym opracowaniu zdarzają się tylko drobne usterki redakcyjne, nie mające wpływu na wartość publikacji.
Prof. dr hab. Kazimierz Łastawski
---
Wiktor Kinecki, „ Ster prosto ,kurs 90 lat wstecz”, Międzychód 2020, s. 325,