Felieton – Czas nagli
Czesław Kulesza

Minęły już trzy kwartały od XLIII Kongresu PPS (3 marca 2019 r.). Wydarzenie to przez niektóre towarzyszki i niektórych towarzyszy było określone jako przełomowe. Wybrano nowe odmłodzone kierownictwo, które zapowiedziało daleko idące zmiany, profesjonalizację działań Partii oraz wzrost jej znaczenia na polskiej lewicy.
Czy tak się stało? Odpowiedź na to pytanie pozostawiam członkiniom, członkom PPS i osobom sympatyzującym z naszym ugrupowaniem. Nie chciałbym jednak aby ocena ta była zbyt powierzchowna, emocjonalna i aby rzutowała na nią ocena marcowego Kongresu PPS. Pozwolę sobie, więc nakreślić kilka słów na temat obecnej sytuacji Partii oraz wyzwań stojących przed naszym ugrupowaniem. Myślę, że przytoczone przeze mnie spostrzeżenia ułatwią dojrzałą odpowiedź na zadane pytanie.

Sylwester Szafarz                                                              

Obrady  w  rytmie  brazylijskiej  samby

Pod ogólnym hasłem: „rozwój gospodarczy na rzecz innowacyjnej przyszłości”,  w dniach 13 - 14 listopada 2019 r. obradowała (w Brasilii) XI doroczna Konferencja BRICS z udziałem najwyższych przywódców pięciu krajów członkowskich tej Organizacji (Jair Bolsonaro, Władimir Putin, Narendra Modi, Xi Jinping, Cyril Ramaphosa) oraz setek wysokiej rangi urzędników, przedsiębiorców, analityków i dziennikarzy. W samym tylko BRICS Business Forum, poprzedzającym właściwe obrady Konferencji głównej, uczestniczyło ponad 600 business menów. Miarą współczesnego potencjału BRICS są następujące dane: 42% ludności świata, 27% obszaru Ziemi, 23% Światowego Produktu Brutto (ŚPB) i 17% wartości obrotów handlu światowego. Konferencja obradowała w pałacu Itamaraty (siedziba MSZ). Już po raz trzeci Konferencja na „szczycie” BRICS ma miejsce w gościnnej Brazylii (poprzednie: II Konferencja - też w Brasilii, VI - w mieście Fortaleza).

Andrzej Szczęśniak

Wydarzenie było mało znaczące, formalne, ale wywołało falę, wręcz tsunami emocji. Otóż PGNiG notyfikowało Gazprom, że nie zamierza przedłużać kontraktu jamalskiego. Tsunami było wysokie, niektórzy pisali wręcz: "Nie przedłużymy kontraktu z Rosją. Odzyskamy wolność". Wolność? Podpisanie kontraktu na dostawy gazu na granicy RP odbiera nam wolność? Chyba lekka przesada, czy ktoś już nadmiernie nie gra na patriotycznych uczuciach? Entuzjazm publicystów przyjął nawet formy biblijne ("Słowo staje się ciałem. Pożegnanie z Jamałem").
Na miejscu wydaje się więc pytanie, "czy żegnamy się na zawsze rosyjskim gazem?". Nasuwa się ono tak po tym formalnym kroku, jak i po szeregu oświadczeń polityków, menedżerów, dziennikarzy. Odpowiedź jest dość prosta: Możemy się żegnać z rosyjskim gazem ile chcemy, jak mocno nakazuje nam nasze poczucie wolności. Ale gaz rosyjski nie pożegna się z nami.

Jan Herman
Felieton - Moja Polska

Kilka ładnych lat temu – a precyzyjniej: kilka laptopów wstecz – zamieściłem w sieci mój ówczesny pogląd na temat demokracji, jej kształtu ustrojowego, podstaw ekonomicznych i wszystkich około-tematycznych okoliczności psycho-mentalnych, problemów kulturowo-cywilizacyjnych. Rozmaite życiowe zakręty spowodowały, że około 300 stron tekstu gdzieś się w sieci zapodziały, a ja nie dostąpiłem zaszczytów  i popularności na jaką zasłużyłem (uwaga, niewprawieni Czytelnicy moich tekstów: to autoironia).
Jak każdy próbujący myśleć – dojrzałem w międzyczasie, czego dowodzi co najmniej kilkadziesiąt „załączników” do tamtej książki. Skoro więc książka przepadła (choć podobno w sieci nic nie ginie) – postanawiam ją odtworzyć. Daję sobie czas do świąt.

Prof. Antoni Dudek uważa, iż PiS zdobył i utrzymuje władzę, uzyskując społeczną legitymizację w kolejnych wyborach, dzięki transferom socjalnym. Nie zgadzam się z prof. Dudkiem, a właściwie zgadzam się z nim jedynie połowicznie. Uważam bowiem, że pierwotny był głęboki proces kulturowy, jaki wydarzył się w Polsce, zaś świadczenia socjalne tworzyły swego rodzaj support, coś w rodzaju wsparcia i osłony.
Roman Mańka – Dlaczego i w jakich warunkach PiS doszedł do władzy, i na czym polegał wspomniany powyżej proces kulturowy? Kiedyś podobne zjawisko opisał już Friedrich Nietzsche, głosząc przewartościowanie wszystkim wartości oraz definiując fenomen resentymentu. Niemiecki filozof pokazał, jak w ramach procesu historycznego, klasa kapłańska zastąpiła klasę rycerską; przywołując wprost metaforę Nietzschego: baranki zajęły miejsce orłów.

Maria Szyszkowska
Felieton – Polityka bez masek

W polityce płeć nie powinna mieć znaczenia lecz bezinteresowność działań na rzecz dobra wszystkich obywateli. Ma znaczenie, by parlamentarzysta spełniał zadania niezależne od jego osobistych celów. Zastrzegam na wstępie, że w związku z tym określam w niniejszym tekście mianem „poseł” oraz „senator” osoby zarówno płci męskiej, jak i żeńskiej.
Artykuł 82 Konstytucji RP ustala, że obowiązkiem obywateli polskich jest troska o dobro wspólne. Ten obowiązek w szczególny sposób spoczywa na parlamentarzystach. I sprzeniewierzanie się mu jest szczególnie naganne.

Ostatnie posiedzenie Klubu Wałdajskiego było przełomowe. Początkowo pomyślany on został jako miejsce dyskusji rosyjskich ekspertów o poglądach prozachodnich, z niewielkim dodatkiem patriotów takich, jak głoszący ideę Rosyjskiego Marzenia Aleksandr Prochanow, z przedstawicielami amerykańskich i europejskich liberalnych elit.
W sumie miejsce to służyło do próby zrozumienia, co Zachód myśli o Rosji i jakie ma wobec niej plany. Jednocześnie prezydent Władimir Putin wykorzystywał możliwość zwracania się do zachodnich ekspertów, dziennikarzy i analityków bez pośredników i mediatorów. W istocie był więc Klub Wałdajski płaszczyzną dialogu prezydenta Rosji z intelektualną elitą zachodnich wywiadów. Nic dziwnego, bowiem z rosyjskiej strony jego organizatorami byli i nadal są przedstawiciele szóstej kolumny, czyli lojalni osobiście wobec Putina rosyjscy liberałowie i globaliści, którzy częściowo stopniowo dostosowywali swoją retorykę do jego suwerennego stanowiska, a co najmniej mu nie przeciwdziałali (na tym właśnie polega różnica między szóstą kolumną a piątą kolumną, która obnosi się otwarcie ze swoim liberalizmem i opozycyjnością wobec Putina).

Longin Pastusiak

Stosunki amerykańsko-chińskie charakteryzują się sporami, rywalizacją jak również współpracą. Chiny w płaszczyźnie oficjalnej mocno eksponują gotowość do rozwijania wszechstronnej współpracy w skali globalnej. Jak pisał ambasador ChRL w Polsce Liu Guangyuan „w dzisiejszym świecie stale rozwija się trend pokojowej współpracy, otwartości i integracji, transformacji w kierunku innowacyjności a wszystkie kraje w coraz większym stopniu są współzależne, połączone wspólnym losem. Jak mówi chińskie powiedzenie, jeden kwiat wiosny nie czyni, sto kwiatów cały ogród umai. Myśląc o przyszłości Chiny są gotowe współpracować ze wszystkimi krajami świata w tym z Polską, aby wspierać otwartość i innowacyjność, dążyć do dobrobytu i rozwoju i wspólnymi siłami tworzyć lepszą przyszłość”[1].
Niniejszy artykuł uwzględnia politykę wobec Chin Donalda Trumpa począwszy od prezydenckiej kampanii wyborczej 2015-2016, jak również po objęciu przez niego prezydentury w styczniu 2017 r. aż do połowy 2018 r. Jest to więc okres trzech i pół roku. Jest to okres sinusoidalnej polityki Trumpa wobec Chin, tak jak zmiennym i nieprzewidywalnym politykiem jest obecny prezydent Stanów Zjednoczonych.

Janina Łagoda

Wydawałoby się, że osoba, która do niedawna pełniła jedną z najważniejszych funkcji w Rzeczpospolitej, bo marszałka Sejmu RP, doskonale pojmuje swoje obowiązki oraz uprawnienia, także w zakresie korzystania przy wypełnianiu misji z gwarantowanego wsparcia logistycznego, łącznie z awiacyjnym oprzyrządowaniem. Błędne rozumowanie. W tym indywidualnym przypadku zachłanność zniweczyła proste hamulce roztropności i zwyczajnej przyzwoitości. Niegodziwe czyny wylały się poza obszar jego percepcji. Społeczeństwu należy się więc rzetelna informacja o niechlubnych faktach, bowiem została sprofanowana powaga Rzeczpospolitej, również w wymiarze międzynarodowym. Zagraniczne media pulsowały tym skandalem.

Zdzisław Bombera
Felieton – Ekonomia i życie

Lublinianie mieli okazję w dniu 7 września 2019 roku wysłuchać długiego, ponadgodzinnego przemówienia. W takim standardzie występował tylko pewien Kubańczyk, Fidel Castro. Przemówienie charakteryzowało się otwartą szczerością i dostępna mu wiedza nauk przyrodniczych i społecznych min, że kobieta rodzi się kobietą a mężczyzna mężczyzną. 14 września 2019 roku najpierw przedstawił wartości, które wyznaje jego partia, PiS ( Prawo i Sprawiedliwość). Do wartości tych zaliczył: wolność, solidarność i równość szans.
Ciekawe, że o dekalogu nie wspomniał. Można powiedzieć diabeł nałożył ornat i na mszę dzwoni. A święty Jan Paweł II mówił, że „Diabeł ma globus a szkoda, że łobuz”. Godność w odniesieniu do znanych partyjnych zachowań to zwykły ozdobnik, niemający odniesienia do praktyki.

Maciej Wiśniowski rozmawia z Piotrem Gadzinowskim, posłem z ramienia SLD w latach 1997-2007, obecnie ostatnim na liście Lewicy w Warszawie.

Ile kadencji byłeś posłem?

Piotr Gadzinowski: - Niepełne trzy. 10 lat.

Powiedz mi zatem: głosowałeś za lex Blida?

- Nie pamiętam. To nie jest unik, naprawdę nie pamiętam. Mógłbym sprawdzić, ale cóż z tego, że mogłem być wtedy przeciw, skoro większość mojego klubu zagłosowała za. Głosowałem, już za rządów PiS, przeciwko likwidacji podatku od spadku. Z takim samym skutkiem. Podatku od spadku nie ma. Wiem na pewno, że było kilka takich głosowań, kiedy klub SLD- UP, głosował stadnie. Czyli bezmyślnie.

Tak się usprawiedliwiasz?