Z senatorem Wojciechem Koniecznym, przewodniczącym Rady Naczelnej PPS rozmawia Andrzej Ziemski

Rozmawiamy w przededniu 130. rocznicy powstania Polskiej Partii Socjalistycznej. Jesteś w PPS od blisko 20 lat, kierujesz Radą Naczelną od 5 lat. Jakie refleksje budzi w Tobie ten wielki historyczny bagaż, który bez wątpienia wpływa na teraźniejszość PPS i rzutuje na widzenie świata wokół, w tym polityki, przez pryzmat ponad wiekowych doświadczeń?

- Jestem w PPS już ponad 20 lat... To dużo czasu, miałem okazję nie raz przemyśleć wiele spraw, w tym te związane z bagażem historycznym. Wstąpiłem do PPS w okresie, gdy była, patrząc przez pryzmat ostatnich trzydziestu kilku lat, partią silną, z reprezentacją parlamentarną i samorządową. Dość szybko jednak te dobre czasy się skończyły. Moim poprzednikom na stanowisku przewodniczącego Rady Naczelnej i innym działaczom udało się jednak zachować jedność, a jednocześnie odrębność partii. Udało się to również dzięki tej naszej pięknej historii, do której wszyscy jesteśmy przywiązani. To jej świadomość pozwala nam się łatwo identyfikować, spaja nas i pozwala czasem łatwo określić granice dyskusji wewnątrzpartyjnej, czy też granice naszego programu, poza które, właśnie z szacunku dla pokoleń socjalistów nie chcemy się przemieszczać.

Sylwester  Szafarz                                                                         

Uwagi wstępne

W dniach od 16 do 22 października 2022 r., w Wielkim Pałacu Ludowym w Pekinie, trwały obrady 20. Krajowego Zjazdu Komunistycznej Partii Chin (KPCh). Pro memoria: 18. Zjazd miał miejsce tamże w okresie od 8 do 15 listopada 2012 r.; a 19. Zjazd obradował w dniach od 18 do 24 października 2017 r. Od 18.Zjazdu liczy się Nowa Era w budowie socjalizmu  o specyfice chińskiej. Znamieniem tej Nowej Ery jest kompleksowa, dogłębna i wręcz rewolucyjna  modernizacja oraz innowacje we wszystkich dziedzinach działalności partii, rozwoju państwa i ewolucji narodu chińskiego, a także w polityce reform i otwarcia na świat zapoczątkowanej przez przewodniczącego Deng Xiaopinga w roku 1978.
20. Zjazd obradował pod znamiennym hasłem: „KPCh na nowej drodze” (w nowej podróży – w wersji angielskiej: „The CPC on a New Journey”). W taki to sposób zwiększono racjonalnie i znacznie wymowę oraz ciężar gatunkowy kategorii Nowej Ery wskazując, że właśnie od 20. Zjazdu rozpoczyna się nowy etap w działalności KPCh i w rozwoju ChRL. Przyznaję  samokrytycznie, że niniejsze opracowanie jest dosyć obszerne i szczegółowe, ale moim zamiarem było zaprezentowanie Czytelnikom pełnego, obiektywnego i prawdziwego  obrazu współczesnej działalności KPCh oraz rozwoju ChRL w polityce wewnętrznej i zagranicznej. Wybrałem jedynie, rzec można,  elementy najważniejsze spośród najważniejszych.

Andrzej Ziemski

Jednym z kierunków wcześniej zarysowanych badań jest rozpoznanie poczynań i dorobku ruchu socjalistycznego z perspektywy politologicznej. Należy postawić sobie na wstępie pytanie, czy założenia ideologiczne i polityczne, które legły u podstaw powstania w listopadzie 1892 roku Polskiej Partii Socjalistycznej wynikały z przesłanek wyłącznie politycznych, czy też miały swój głębszy wymiar wypływający z analizy ówczesnych procesów, jakie towarzyszyły kształtowaniu się państwa przemysłowego w Europie i Ameryce. Mechanizmy klasowe tych procesów opisane zostały m.in. w dziełach Karola Marksa, ale także w dziełach polskich klasyków socjalizmu – Bolesława Limanowskiego i Edwarda Abramowskiego.
Doktryna polityczna Polskiej Partii Socjalistycznej przyjęta na Kongresie Założycielskim w Paryżu w listopadzie 1892 roku opierała się o dwa założenia: walka o niepodległość Polski i walka o sprawiedliwość społeczną. Weszła ona jako trwały element kolejnych wersji programu PPS i obowiązuje do dnia dzisiejszego.

Albert Świdziński

Niemal dokładnie 60 lat temu w ciągu kilkunastu dni października 1962 roku rozegrał się kryzys kubański. Przemawiając w ostatni czwartek 6 października podczas spotkania z darczyńcami wspierającymi partię demokratyczną, prezydent Stanów Zjednoczonych Joe Biden stwierdził, że „po raz pierwszy od czasów kryzysu kubańskiego mamy do czynienia z sytuacją, która bezpośrednio grozi użyciem broni jądrowej, jeżeli trajektoria wydarzeń pozostanie niezmieniona”. Warto zwrócić uwagę, że Biden odnosił się do sytuacji, w których może dojść do użycia broni jądrowej nie w toku niezamierzonej eskalacji (a więc na przykład w sytuacji, jaka miała miejsce podczas ćwiczeń Able Archer ’83), ale z powodu zaistnienia czynników strukturalnych.
Biden stwierdził, że „zna Władimira Putina bardzo dobrze”, dodając, że prezydent Federacji Rosyjskiej nie blefuje, gdy mówi o potencjalnym użyciu taktycznej broni jądrowej albo chemicznej lub biologicznej, szczególnie w obliczu słabości demonstrowanej przez siły zbrojne FR na polu bitwy.

Janina Łagoda

Wydawałoby się, że dawna folwarczna organizacja państwa oparta na pańszczyźnie, po wielu modyfikacjach, także poczynionych przez zaborców, przeszła ostatecznie do lamusa wraz z dekretem z 1945 roku o reformie rolnej. Okazuje się, że w jaźni i czynach rządzącej partii  nadal zajmuje poczesne miejsce; może w nieco zmodyfikowanej postaci. Dzieje się tak, bo dla tzw. zjednoczonej prawicy reguły obowiązujące w demokratycznym państwie prawa krępują jej woluntarystyczne skłonności. Przywiązanie rządzących do sobiepańskich nawyków jest dostrzegalne niemal we wszystkich segmentach krajowej administracji. W jednych mniej, w innych więcej, ale obrany kurs jest oczywisty, a mianowicie podporządkowanie instytucji państwa prezesowi partii i jego totumfackim, coś na modłę nieefektywnego centralizmu demokratycznego, z którym niedawno się rozstaliśmy.

Tymoteusz Kochan

Znajdujemy się obecnie w okresie, w którym coraz więcej walk politycznych przyjmuje formę narodową lub wręcz etniczną. Toczą się krwawe narodowe wojny, do bram Zachodu dobijają się rzesze „obcych” etnicznie imigrantów. Te wojny i fale migracyjne w istotny sposób utrudniają i będą utrudniały sytuację lewicy i właściwe jej podejście klasowe. Ideologicznych masek jest bardzo wiele. Mainstream, zdominowany przez liberalne media, w atmosferze narodowej euforii będzie dalej tuszował klasowy wymiar wojen i ignorował kolonialną przeszłość Zachodu. Doktryny szoku, opisujące katastrofy, które tradycyjnie po wojnach następują napotkają na mur medialnego milczenia.
Atmosfera ta sprzyja niestety postawie kapitulanckiej i powoduje przechodzenie lewicy na bezpieczne, bo akceptowalne mainstreamowo, pozycje liberalne. I w tym przypadku wygoda oznacza ryzyko politycznej zagłady. A tuż za sprzecznościami imperialistycznymi ukrywają się i gotują sprzeczności klasowe.

Sylwester Szafarz

Konferencja  przywódców Szanghajskiej   Organizacji   Współpracy
Rosnący potencjał

We współczesnych trudnych i niebezpiecznych czasach gwałtownego wzrostu napięcia międzynarodowego, wielkiej kumulacji nierozwiązanych problemów globalnych oraz złowieszczych efektów wielorakich kryzysów światowych (politycznego, gospodarczego, społecznego, militarnego, pandemicznego i in.) mamy wszakże do odnotowania bardzo ważne wydarzenie pozytywne - jako swoiste „światełko w tunelu”. Wydarzeniem tym była XXII Konferencja „na szczycie” Rady Szefów Państw Członkowskich Szanghajskiej Organizacji Współpracy (SOW), która odbyła się w starożytnej Samarkandzie, w Uzbekistanie, w dniach 15 -16 września 2022 r. Obok tej Rady funkcjonują jeszcze: Rada Premierów państw SOW, Rada Ministrów Spraw Zagranicznych i in. Mam świadomość, iż problematyka SOW jest raczej nieznana (czy wręcz niedoceniana) wśród decydentów i w społeczeństwie polskim; jednakże za nic w świecie tak postępować nie należy! W związku z tym pozwalam sobie przybliżyć  nieco naszym Czytelnikom analizowane fundamentalne kwestie funkcjonowania SOW. Tym bardziej, że we współczesnym okresie marazmu i załamania cywilizacyjnego na Ziemi, Organizacja ta działa coraz bardziej dynamicznie i ma bardzo poważną rolę do odegrania celem wydobycia ludzkości z obecnej zapaści kryzysowej i wprowadzenia jej na drogę zrównoważonego rozwoju. Oby!

Jacka Uczkiewicza wołania na puszczy

Najbardziej renomowaną uczelnią techniczną na świecie jest MIT (Massachusetts Institute of Technology). Powstał w 1861 r i od wielu lat jest liderem wśród technicznych wyższych uczelni. Wciąż pod tą samą nazwą. Przywiązanie do nazwy wyższej uczelni to rzecz ważna dla budowy jej pozycji w środowisku naukowym. Toteż zmiany tych nazw są na ogół rzadkie. Może za wyjątkiem Polski.
Rozwój szkolnictwa wyższego w Polsce po II WŚ był niezwykle burzliwy, zwłaszcza w ujęciu ilościowym. I tak w latach 60-tych i 70-tych byliśmy świadkami tworzenia sieci Wyższych Szkół Inżynierskich, uzupełniających sieć „starych” Politechnik. Wiele z tych uczelni, jak na przykład Politechnika Rzeszowska, z czasem przebiło się do krajowej extra klasy – i chwała im za to.

Jan Janiszewski

Albo tzw. klasy wyższe, skupione głównie na „zachodzie/ północy”, skończą z bezwstydną konsumpcją, albo w ciągu kilkunastu lat puszczą ludzkość z torbami, lub z dymem. Konieczny jest „przewrót” w sferze mentalnej, ale i w gospodarce, technologii, sztucznej inteligencji: eliminacja pewnych dziedzin, gałęzi, firm, i w ich miejsce tworzenie nowych. Te zaś powinny mieć charakter społeczny, pracowniczy, spółdzielczy, być wspierane przez państwo. Celem tego cyklu było zastanowienie się nad rozwiązaniami wychodzącymi naprzeciw wyzwaniom/ zagrożeniom XXI w. oraz zainteresowanie tą sprawą i propozycjami formacji polskiej lewicy. Organizowanie się ludzi do pracy gospodarczej, do własności - nowe społeczeństwo obywatelskie.

Felieton - Świat przeciwieństw
Cezary Żurawski

Żeby otrzymać pieniądze z KPO, niezależnie od argumentów antagonistów i protagonistów polityki UE w sprawie praworządności musi zostać spełniony jeden warunek, realizacja wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej W sprawie „warunkowości” z 16 lutego 2022. W czasie kiedy nasze społeczeństwo boryka się ze skutkami inflacji spowodowanej pandemią, kryzysem energetycznym, kiedy obywatele naszej ojczyzny udzielają bezprecedensowej pomocy Ukrainie, a nasze państwo wspiera ukraińską armię, działania rządu pozbawiły nas tak potrzebnych środków unijnych. Polska jest członkiem UE, sygnatariuszem Traktatu Lizbońskiego, wyraziliśmy zgodę na mechanizm warunkowości, czyli zasadę „pieniądze za praworządność”. Nie istnieje racjonalny powód na blokowanie realizacji postanowień TSUE i płacenie z tego powodu gigantycznych kar.

Paweł Gieorgica

Po upływie 5 miesięcy  od wybuchu wojny w Ukrainie, w Polsce, a także w Unii Europejskiej można już obserwować  pierwsze  oznaki  zniecierpliwienia społecznego związane z jej przedłużaniem się. Rodzą się   pytania , jaki  właściwie jest nasz interes narodowy w tej wojnie? Rosną obawy związane  z  topniejącym   statusem  Polski jako  kraju neutralnego oraz  różnorakie  pojawiają się  koszty uboczne naszego zaangażowania jako jednej  ze stron konfliktu.
Polska, która oficjalnie prowadzi politykę wspierania  Ukrainy i mobilizowania dlań  wsparcia społeczności międzynarodowej, sama  ponosi  coraz większe koszty tego wsparcia , a także odczuwa karmę  sankcji nałożonych na Rosję , które w niewielkim tylko stopniu niwelowane są korzyściami  w postaci długofalowego wzmocnienia bezpieczeństwa państwa.