Andrzej Ziemski

Jednym z kierunków wcześniej zarysowanych badań jest rozpoznanie poczynań i dorobku ruchu socjalistycznego z perspektywy politologicznej. Należy postawić sobie na wstępie pytanie, czy założenia ideologiczne i polityczne, które legły u podstaw powstania w listopadzie 1892 roku Polskiej Partii Socjalistycznej wynikały z przesłanek wyłącznie politycznych, czy też miały swój głębszy wymiar wypływający z analizy ówczesnych procesów, jakie towarzyszyły kształtowaniu się państwa przemysłowego w Europie i Ameryce. Mechanizmy klasowe tych procesów opisane zostały m.in. w dziełach Karola Marksa, ale także w dziełach polskich klasyków socjalizmu – Bolesława Limanowskiego i Edwarda Abramowskiego.
Doktryna polityczna Polskiej Partii Socjalistycznej przyjęta na Kongresie Założycielskim w Paryżu w listopadzie 1892 roku opierała się o dwa założenia: walka o niepodległość Polski i walka o sprawiedliwość społeczną. Weszła ona jako trwały element kolejnych wersji programu PPS i obowiązuje do dnia dzisiejszego.

Janina Łagoda

Wydawałoby się, że dawna folwarczna organizacja państwa oparta na pańszczyźnie, po wielu modyfikacjach, także poczynionych przez zaborców, przeszła ostatecznie do lamusa wraz z dekretem z 1945 roku o reformie rolnej. Okazuje się, że w jaźni i czynach rządzącej partii  nadal zajmuje poczesne miejsce; może w nieco zmodyfikowanej postaci. Dzieje się tak, bo dla tzw. zjednoczonej prawicy reguły obowiązujące w demokratycznym państwie prawa krępują jej woluntarystyczne skłonności. Przywiązanie rządzących do sobiepańskich nawyków jest dostrzegalne niemal we wszystkich segmentach krajowej administracji. W jednych mniej, w innych więcej, ale obrany kurs jest oczywisty, a mianowicie podporządkowanie instytucji państwa prezesowi partii i jego totumfackim, coś na modłę nieefektywnego centralizmu demokratycznego, z którym niedawno się rozstaliśmy.

Tymoteusz Kochan

Znajdujemy się obecnie w okresie, w którym coraz więcej walk politycznych przyjmuje formę narodową lub wręcz etniczną. Toczą się krwawe narodowe wojny, do bram Zachodu dobijają się rzesze „obcych” etnicznie imigrantów. Te wojny i fale migracyjne w istotny sposób utrudniają i będą utrudniały sytuację lewicy i właściwe jej podejście klasowe. Ideologicznych masek jest bardzo wiele. Mainstream, zdominowany przez liberalne media, w atmosferze narodowej euforii będzie dalej tuszował klasowy wymiar wojen i ignorował kolonialną przeszłość Zachodu. Doktryny szoku, opisujące katastrofy, które tradycyjnie po wojnach następują napotkają na mur medialnego milczenia.
Atmosfera ta sprzyja niestety postawie kapitulanckiej i powoduje przechodzenie lewicy na bezpieczne, bo akceptowalne mainstreamowo, pozycje liberalne. I w tym przypadku wygoda oznacza ryzyko politycznej zagłady. A tuż za sprzecznościami imperialistycznymi ukrywają się i gotują sprzeczności klasowe.

W listopadzie 2022 roku przypada 130. rocznica Kongresu Paryskiego i powołania Polskiej Partii Socjalistycznej. W roku 2018 obchodziliśmy 100. rocznicę odzyskania przez Polskę niepodległości po 123 latach zaborów i zniewolenia narodu. Obydwie te rocznice są ze sobą nierozerwalnie związane. Polska Partia Socjalistyczna w swoim programie przyjętym w listopadzie 1892 roku na Kongresie Paryskim wpisała doktrynalne założenie walki o odzyskanie przez Polskę niepodległości, co w różnych formach i walki politycznej, i walki zbrojnej, przez ponad ćwierć wieku realizowała.
Myśl polityczna socjalistów polskich pozwoliła na zbudowanie samodzielnego ruchu niepodległościowego, który odegrał zasadniczą rolę w konstrukcji zalążków organizacji wojskowej, a w okresie po wyzwoleniu, nowoczesnej konstrukcji Państwa Polskiego. Pierwsze rządy po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku, kierowane przez socjalistów: Ignacego Daszyńskiego (1918) i Jędrzeja Moraczewskiego (1918-1919), stworzyły postępowy program odrodzenia Polski i jej rozwoju, który rzutował w dalszych latach na kierunki organizacji życia społecznego i gospodarki II RP.

Jan Janiszewski

Albo tzw. klasy wyższe, skupione głównie na „zachodzie/ północy”, skończą z bezwstydną konsumpcją, albo w ciągu kilkunastu lat puszczą ludzkość z torbami, lub z dymem. Konieczny jest „przewrót” w sferze mentalnej, ale i w gospodarce, technologii, sztucznej inteligencji: eliminacja pewnych dziedzin, gałęzi, firm, i w ich miejsce tworzenie nowych. Te zaś powinny mieć charakter społeczny, pracowniczy, spółdzielczy, być wspierane przez państwo. Celem tego cyklu było zastanowienie się nad rozwiązaniami wychodzącymi naprzeciw wyzwaniom/ zagrożeniom XXI w. oraz zainteresowanie tą sprawą i propozycjami formacji polskiej lewicy. Organizowanie się ludzi do pracy gospodarczej, do własności - nowe społeczeństwo obywatelskie.

Sylwester  Szafarz                                                                         

Uwagi wstępne

W dniach od 16 do 22 października 2022 r., w Wielkim Pałacu Ludowym w Pekinie, trwały obrady 20. Krajowego Zjazdu Komunistycznej Partii Chin (KPCh). Pro memoria: 18. Zjazd miał miejsce tamże w okresie od 8 do 15 listopada 2012 r.; a 19. Zjazd obradował w dniach od 18 do 24 października 2017 r. Od 18.Zjazdu liczy się Nowa Era w budowie socjalizmu  o specyfice chińskiej. Znamieniem tej Nowej Ery jest kompleksowa, dogłębna i wręcz rewolucyjna  modernizacja oraz innowacje we wszystkich dziedzinach działalności partii, rozwoju państwa i ewolucji narodu chińskiego, a także w polityce reform i otwarcia na świat zapoczątkowanej przez przewodniczącego Deng Xiaopinga w roku 1978.
20. Zjazd obradował pod znamiennym hasłem: „KPCh na nowej drodze” (w nowej podróży – w wersji angielskiej: „The CPC on a New Journey”). W taki to sposób zwiększono racjonalnie i znacznie wymowę oraz ciężar gatunkowy kategorii Nowej Ery wskazując, że właśnie od 20. Zjazdu rozpoczyna się nowy etap w działalności KPCh i w rozwoju ChRL. Przyznaję  samokrytycznie, że niniejsze opracowanie jest dosyć obszerne i szczegółowe, ale moim zamiarem było zaprezentowanie Czytelnikom pełnego, obiektywnego i prawdziwego  obrazu współczesnej działalności KPCh oraz rozwoju ChRL w polityce wewnętrznej i zagranicznej. Wybrałem jedynie, rzec można,  elementy najważniejsze spośród najważniejszych.

Albert Świdziński

Niemal dokładnie 60 lat temu w ciągu kilkunastu dni października 1962 roku rozegrał się kryzys kubański. Przemawiając w ostatni czwartek 6 października podczas spotkania z darczyńcami wspierającymi partię demokratyczną, prezydent Stanów Zjednoczonych Joe Biden stwierdził, że „po raz pierwszy od czasów kryzysu kubańskiego mamy do czynienia z sytuacją, która bezpośrednio grozi użyciem broni jądrowej, jeżeli trajektoria wydarzeń pozostanie niezmieniona”. Warto zwrócić uwagę, że Biden odnosił się do sytuacji, w których może dojść do użycia broni jądrowej nie w toku niezamierzonej eskalacji (a więc na przykład w sytuacji, jaka miała miejsce podczas ćwiczeń Able Archer ’83), ale z powodu zaistnienia czynników strukturalnych.
Biden stwierdził, że „zna Władimira Putina bardzo dobrze”, dodając, że prezydent Federacji Rosyjskiej nie blefuje, gdy mówi o potencjalnym użyciu taktycznej broni jądrowej albo chemicznej lub biologicznej, szczególnie w obliczu słabości demonstrowanej przez siły zbrojne FR na polu bitwy.

Sylwester Szafarz

Konferencja  przywódców Szanghajskiej   Organizacji   Współpracy
Rosnący potencjał

We współczesnych trudnych i niebezpiecznych czasach gwałtownego wzrostu napięcia międzynarodowego, wielkiej kumulacji nierozwiązanych problemów globalnych oraz złowieszczych efektów wielorakich kryzysów światowych (politycznego, gospodarczego, społecznego, militarnego, pandemicznego i in.) mamy wszakże do odnotowania bardzo ważne wydarzenie pozytywne - jako swoiste „światełko w tunelu”. Wydarzeniem tym była XXII Konferencja „na szczycie” Rady Szefów Państw Członkowskich Szanghajskiej Organizacji Współpracy (SOW), która odbyła się w starożytnej Samarkandzie, w Uzbekistanie, w dniach 15 -16 września 2022 r. Obok tej Rady funkcjonują jeszcze: Rada Premierów państw SOW, Rada Ministrów Spraw Zagranicznych i in. Mam świadomość, iż problematyka SOW jest raczej nieznana (czy wręcz niedoceniana) wśród decydentów i w społeczeństwie polskim; jednakże za nic w świecie tak postępować nie należy! W związku z tym pozwalam sobie przybliżyć  nieco naszym Czytelnikom analizowane fundamentalne kwestie funkcjonowania SOW. Tym bardziej, że we współczesnym okresie marazmu i załamania cywilizacyjnego na Ziemi, Organizacja ta działa coraz bardziej dynamicznie i ma bardzo poważną rolę do odegrania celem wydobycia ludzkości z obecnej zapaści kryzysowej i wprowadzenia jej na drogę zrównoważonego rozwoju. Oby!

Paweł Gieorgica

Po upływie 5 miesięcy  od wybuchu wojny w Ukrainie, w Polsce, a także w Unii Europejskiej można już obserwować  pierwsze  oznaki  zniecierpliwienia społecznego związane z jej przedłużaniem się. Rodzą się   pytania , jaki  właściwie jest nasz interes narodowy w tej wojnie? Rosną obawy związane  z  topniejącym   statusem  Polski jako  kraju neutralnego oraz  różnorakie  pojawiają się  koszty uboczne naszego zaangażowania jako jednej  ze stron konfliktu.
Polska, która oficjalnie prowadzi politykę wspierania  Ukrainy i mobilizowania dlań  wsparcia społeczności międzynarodowej, sama  ponosi  coraz większe koszty tego wsparcia , a także odczuwa karmę  sankcji nałożonych na Rosję , które w niewielkim tylko stopniu niwelowane są korzyściami  w postaci długofalowego wzmocnienia bezpieczeństwa państwa.