Janina Łagoda

Rządzący wespół z poplecznikami popadli w trans grawerowania historii utopią tzw. żołnierzy wyklętych, których biogramy są preparowane jako krystaliczne wzorce niezłomnej walki o powojenną suwerenność RP. Ich czynami są przysłaniane wojenne konspiracyjne zbrojne sprzysiężenia. Odnosi się wrażenie, jakoby w czasie okupacji to wyłącznie oni stawiali opór hitlerowskiemu najeźdźcy, a później w rozpędzie obrali kurs na tych, co uratowali rodaków od ostatecznego rozwiązania zadekretowanego przez okupanta. Dziwnym trafem w zapomnienie popadają AK-owcy, AL-owcy, PPS-owcy ze swoimi zbrojnymi oddziałami, chłopskie bataliony (BCH) i inni. Nie wspominając o żołnierzach I i II Armii Wojska Polskiego, działających w obrębie wschodniego alianta, bo innej wersji być nie mogło. Wszyscy oni osłabiali okupanta. Wielu z nich poległo, a ci co przeżyli – po roztropnej refleksji – rozpoczęło odbudowę kraju, tworząc fundament powojennej Rzeczpospolitej. Dzisiaj w politycznym zamęcie trafiają na lustracyjne sita, a paradoksalny zarzut kolaborowania z własnym państwem (sic!) stanowi główny punkt oskarżeń. Wszystko to pomysły rządzących intrygantów rodzące się w przykominkowych fotelach i w bezpiecznej odległości od czasów okupacji i powojnia, prowokując nienawistne paralele, tym razem wprawdzie wolne od krwi, lecz jątrzące szare komórki.

Krzysztof Podgórski

„Takie będą Rzeczypospolite, jakie ich młodzieży chowanie”, powiedział przeszło 400 lat temu Kanclerz Wielki Koronny Jan Zamoyski. To co zobaczyliśmy 1 czerwca w Sejmie, wystąpienia szkolnej młodzieży jest wstrząsającym świadectwem, że nikczemna i podła ideologia nienawiści jaką zasiał PiS wśród Polek i Polaków, przynosi zepsute owoce w strefie szczególnie wrażliwej, pośród naszych dzieci.
To ostatni dzwonek, aby barbarzyńców prawicowych powstrzymać przed psuciem przyszłej Polski i niszczeniem wspólnej ojczyzny, jaką jest Unia Europejska. No pasaran! To hasło winno brzmieć w uszach wszystkich postępowych sił politycznych w Polsce, którym na sercu leży to, aby przyszła Rzeczpospolita była światła, demokratyczna, tolerancyjna oraz otwarta i sprawiedliwa.

Leszek Piecyk

WSM powstała 95 lat temu. Od początku inicjowała modelowe rozwiązania społecznego osiedla. Korzystano z najlepszych europejskich rozwiązań w zakresie urbanistyki i funkcjonalnego zagospodarowania powierzchni mieszkalnej. Celem było zapewnienie mieszkańcom optymalnych warunków wypoczynku, ochrony zdrowia, dostępu do kultury i opieki dla dzieci i młodzieży. Działalność „Szklanych Domów” w popularyzacji kultury sprzyjała budowaniu trwałych, lokalnych więzi. Opisuję WSM lat 1921-1957.

Jan Herman

Będzie mowa o wolności. Nie tej pisanej Dużymi Literami, tylko tej przyrodzonej, która wywodzi się z naszej konstrukcji psycho-motorycznej oraz z tak zwanej wolnej woli, pozwalającej używać siebie samego i elementów otoczenia do realizacji zadań-celów postanowionych podmiotowo-suwerennie. Zdefiniuję sobie na roboczo Wolność jako świadomy i podświadomy stan zbywalnej podmiotowości, suwerenności, autonomii, niezależności we wszelkich sprawach życiowych, dający swobodę wyboru wedle wolnej woli w dowolnej sprawie ograniczoną wyłącznie barierami Natury.
Taka wolność cechuje wszelkie organizmy żywe. O tym, jak taka wolność jawi się i manifestuje w rzeczywistości – decyduje przemycone przeze mnie słówko „zbywalność”.

Czesław Kulesza

Bolesław Drobner żył 85 lat (urodził się w 1883 r. Krakowie i zmarł w 1968 r. w Krakowie). Pogrzeb jego przerodził się w kilkunastotysięczną manifestacją, taką jakie towarzyszyły pogrzebom Ignacego Daszyńskiego w 1936 roku oraz Zygmunta Żuławskiego w 1949 roku.
B. Drobner przez całe życie uważał się za socjalistę. Od lat szkolnych interesował się socjalizmem, a w wieku czternastu lat brał udział w kampanii wyborczej Polskiej Partii Socjalno-Demokratycznej do parlamentu wiedeńskiego w 1897 roku. W ciągu swego życia należał do kilku partii i organizacji socjalistycznych. Pierwszą była PPSD. Inne to Polska Partia Socjalistyczna „Proletariat”, Niezależna Socjalistyczna Partia Pracy, Związek Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej, Towarzystwo Uniwersytetów Robotniczych, Polska Partia Socjalistyczna, do której wielokrotnie wstępował a potem odchodził i znowu powracał oraz Polska Zjednoczona Partia Robotnicza od 1948 roku. Był też działaczem międzynarodowego ruchu robotniczego i oświatowego, z którymi pierwsze kontakty nawiązał w okresie studiów w Wiedniu, Berlinie i Zurichu.

Dr Paul Craig Roberts

Śmierć Brzezińskiego w wieku 89 lat wytworzyła ładunek propagandowy i dezinformacyjny, z których wszystkie służą takiej lub innej grupie zainteresowań albo mitów, zadowalająch ludzi. Nie specjalizuję się w temacie Brzezińskiego i to nie jest przeprosinami dla niego. Był on zimnym wojownikiem (Cold Warrior[1]), tak jak był nim każdy w Waszyngtonie w erze sowieckiej.
Przez 12 lat Brzeziński był moim kolegą w Centrum Studiów Strategicznych i Międzynarodowych (Center for Strategic and International Studies – CSIS), gdzie zajmowałem stanowisko przewodniczącego w zakresie gospodarki politycznej. Kiedy zostałem wybrany na to stanowisko, CSIS było częścią Uniwersytetu Georgetown. Jednak prezydent tego Uniwersytetu był jednym z tych liberałów, którzy nienawidzili Henry Kissingera, będącego także naszym kolegą, a ponadto prezydent uniwersytetu nienawidził Ronalda Reagana za jego retorykę, a nie za czyny, o których prezydent Georgetown nie był poinformowany. Więc ja też byłem niepożądany. Cokolwiek byłem wart dla CSIS-u, Kissinger był wart więcej, więc CSIS nie zrezygnował z Henry Kissingera. W związku z tym Instytut Badań Strategicznych oddzielił się od Uniwersytetu. Brzeziński pozostał w CSIS.

Maksymilian Podstawski           

Odnieść można wrażenie, że współczesna polska publicystyka polityczna (oraz nauka) zajmując się historią oraz  analizą aktualnych wydarzeń na forum międzynarodowym, unika raczej tematów dotyczących przyszłości. Oddaje się tutaj pole takim interesującym skądinąd amerykańskim wizjonerom jak George Friedman (prognozy na 100 lat) czy Zbigniew Brzeziński. Ich analizy i prognozy mają niewątpliwie wpływ na kształtowanie rzeczywistości politycznej. Podpowiadają one jak powinny kształtować się za kilka dziesięcioleci relacje między Zachodem a Rosją. Natomiast polskie partie polityczne (ich uczeni i publicyści) takich analiz i prognoz nie przedstawiają. Prognoz takich nie proponują także nasi lewicowi publicyści i uczeni. Nie próbuje się precyzować świeckich wartości, których należałoby w przyszłości bronić. W samej Rosji istnieje taka dyskusja, ale nie sądzę, aby niektóre jej nurty zafascynowały swym poziomem polskiego czytelnika. To oddzielna sprawa i temat.

Andrzej Szczęśniak

Priorytetem polityki amerykańskiej jest obrona Europy przed Gazpromem, zmniejszenie jego obecności na rynku. W 2015 r. Rosja dostarczyła Unii 40% importowanego surowca, gdy jej bezpośredni konkurent – Norwegia 37%. W latach 90-tych udział ten był znacznie większy – wynosił nawet powyżej 50%, jednak stopniowo się zmniejszał. W dostawach ropy naftowej i węgla Rosja ma podobny udział w imporcie europejskim – 30 procent. Już ten udział jest powodem krytyki Waszyngtonu, dlatego aktywnie przeciwdziała zacieśnianiu się relacji. I to od dziesięcioleci.

Felieton - Moja Polska
Jan Herman

Wielka Brytania to jądro niegdysiejszego imperium, największego na świecie pod względem gospodarczo-politycznym, sterowanego przez najbardziej rozbudowaną dynastię. Tradycyjnymi rywalami Brytyjczyków byli kolonizatorzy iberyjscy i rosyjscy, rozdemokratyzowana „inteligencka” Francja oraz dwie dynastie niemieckie. Z drugiej strony w Europę (w jej chrześcijańską część nazywaną Rumelią) wgryzało się imperium osmańskie (otomańskie). Poza „wystarczającą” kontrolą Brytyjczyków pozostawał zawsze basen Morza Śródziemnego.
To Brytyjczycy wywołali ostatnią wojnę dynastyczną świata: podręczniki wmawiają nam „infantylną historię” Pierwszej Wojny opowiadając dyrdymały o polityczno-rządowych perypetiach rosyjsko-niemiecko-austriackich, o napięciach na linii Dreibund-Triple Entente.