Sylwester  Szafarz                                                            

Pandemia koronawirusa działa jak bardzo negatywny katalizator w coraz trudniejszej sytuacji na świecie. Powoduje, dodatkowo, zjawisko, które można określić mianem pandemii polityczno–propagandowej, szczególnie w stosunkach amerykańsko-chińskich. Problematyka ta wymaga analizy w szerokim kontekście globalnym. Mieszkańcy Ziemi, w oparciu o przesłanki empiryczne i naukowe, a  nawet podświadomie i instynktownie, wyczuwają, że coś niedobrego wisi w powietrzu i obawiają się coraz bardziej o przyszłość. Docierają do nas głosy wręcz alarmistyczne, jak, np., niedawne wypowiedzi polityków rosyjskich (prezydent Władimir Putin i minister Siergiej Ławrow), uczonych chińskich, (profesorów: Yang Guangbing, Li Wen i Lin Hongyu) 1/ i in. Stwierdzają oni wprost, iż USA ponoszą główną odpowiedzialność za obecny chaos i za poważny wzrost napięcia w stosunkach międzynarodowych. Z kolei, władze USA obarczają winą za te patologie inne podmioty państwowe, szczególnie Chiny, na zasadzie: „to nie my, lecz koledzy...”. Tymczasem, tzw. prawda obiektywna jest jedna jedyna i niepodważalna. W celu jej określenia  niezbędna jest odpowiednia doza uczciwości, realizmu i obiektywizmu.

Sylwester  Szafarz

Nieszczęśliwy Nowy Rok

Jeszcze nie tak dawno życzyliśmy sobie „Szczęśliwego Nowego Roku 2020” („Happy New Year 2020”). W powszechnej euforii szampańsko – globalnej mało kto przewidywał wówczas, że będzie to rok wyjątkowo nieszczęśliwy. Zaledwie miesiąc później gruchnęła dramatyczna wieść: nadchodzi piorunująca pandemia koronawirusa [1] – z kolejnymi  epicentrami zarazy (Chiny, Włochy, Hiszpania, USA…), z setkami tysięcy zarażonych, z dziesiątkami tysięcy ofiar i z nielicznymi uzdrowieńcami. Oto nowa kategoria globalizacji – tym razem koronawirusowej, obejmującej już prawie wszystkie kraje świata. Dobrze wiem, co to znaczy – przeżyłem bowiem już w XXI wieku dwie wielkie epidemie na placówkach RP w Chinach (w Pekinie: SARS = Severe Acute Respiratory Syndrom, ostra niewydolność dróg oddechowych i w Szanghaju – ptasia grypa.). Nigdy nie zapomnę widoku pustych sklepów, środków transportu i opustoszałych ulic owych wielkich miast (Pekin – 15 mln a Szanghaj – 30 mln mieszkańców). W wyniku SARS-a zmarły wówczas 774 osoby w prawie 30 krajach. O 774 za dużo! Ale z powodu gruźlicy na świecie umiera corocznie 1,6 mln ludzi, czyli około 4.000 codziennie.

W ciągu ostatnich dekad żyliśmy w oczekiwaniu czegoś fatalnego, jakiegoś nieodwracalnego i decydującego Wydarzenia. Być może tym Wydarzeniem będzie właśnie epidemia koronawirusa. Za wcześnie jest jeszcze na szczegółowe wnioski, ale mamy już za sobą osiągnięcie punktu bez odwrotu w ramach niektórych procesów zachodzących w geopolityce i ideologii.
Po pierwsze, epidemia koronawirusa jest końcem cywilizacji. Społeczeństwo otwarte to zaraza. Ci, którzy chcą likwidacji granic, przygotowują grunt pod totalne unicestwienie ludzkości. Można się z tego śmiać, lecz ludzie w białych, przeciwwirusowych kombinezonach powstrzymają te uśmieszki.

Sylwester Szafarz                                                                   

NWO pilnie potrzebny

Kategoria NWO[1] (New World Order czyli Nowy Ład Światowy) jest rzeczywiście tak stara jak świat, a raczej jak bytność ludzi na naszej planecie. Tytułem przykładu: prawzoru (eurocentrycznego) NWO należałoby szukać około roku 1002 (wyprawy Wikinga Leifa Ericssona, prawdopodobnego odkrywcy nowego świata i Ameryki), a następnie poszukiwania mundus novus przez Krzysztofa Kolumba (cztery wyprawy na Zachód w latach 1492 r. – 1504 r.) i  Amerigo Vespucci (1503 r.). Okazuje się wszakże, iż, mimo że owych ładów było już co niemiara, żaden z nich nie doprowadził do wypracowania optymalnej formuły ogólnej (ramowych kryteriów) ładu światowego, dających się zastosować w każdym systemie, od wspólnoty pierwotnej poczynając i zgodnie ze zmieniającymi się uwarunkowaniami rozwoju politycznego i społeczno-gospodarczego naszej cywilizacji. Nic przeto dziwnego, że również żaden z dotychczasowych ładów nie zapuścił solidnych korzeni na każdym etapie ewolucji i zmian systemowych na świecie oraz dość szybko odchodził w mroczną przeszłość i w niepamięć ludzką jako poroniony pomysł.

Sylwester Szafarz                                                              

Obrady  w  rytmie  brazylijskiej  samby

Pod ogólnym hasłem: „rozwój gospodarczy na rzecz innowacyjnej przyszłości”,  w dniach 13 - 14 listopada 2019 r. obradowała (w Brasilii) XI doroczna Konferencja BRICS z udziałem najwyższych przywódców pięciu krajów członkowskich tej Organizacji (Jair Bolsonaro, Władimir Putin, Narendra Modi, Xi Jinping, Cyril Ramaphosa) oraz setek wysokiej rangi urzędników, przedsiębiorców, analityków i dziennikarzy. W samym tylko BRICS Business Forum, poprzedzającym właściwe obrady Konferencji głównej, uczestniczyło ponad 600 business menów. Miarą współczesnego potencjału BRICS są następujące dane: 42% ludności świata, 27% obszaru Ziemi, 23% Światowego Produktu Brutto (ŚPB) i 17% wartości obrotów handlu światowego. Konferencja obradowała w pałacu Itamaraty (siedziba MSZ). Już po raz trzeci Konferencja na „szczycie” BRICS ma miejsce w gościnnej Brazylii (poprzednie: II Konferencja - też w Brasilii, VI - w mieście Fortaleza).

Ostatnie posiedzenie Klubu Wałdajskiego było przełomowe. Początkowo pomyślany on został jako miejsce dyskusji rosyjskich ekspertów o poglądach prozachodnich, z niewielkim dodatkiem patriotów takich, jak głoszący ideę Rosyjskiego Marzenia Aleksandr Prochanow, z przedstawicielami amerykańskich i europejskich liberalnych elit.
W sumie miejsce to służyło do próby zrozumienia, co Zachód myśli o Rosji i jakie ma wobec niej plany. Jednocześnie prezydent Władimir Putin wykorzystywał możliwość zwracania się do zachodnich ekspertów, dziennikarzy i analityków bez pośredników i mediatorów. W istocie był więc Klub Wałdajski płaszczyzną dialogu prezydenta Rosji z intelektualną elitą zachodnich wywiadów. Nic dziwnego, bowiem z rosyjskiej strony jego organizatorami byli i nadal są przedstawiciele szóstej kolumny, czyli lojalni osobiście wobec Putina rosyjscy liberałowie i globaliści, którzy częściowo stopniowo dostosowywali swoją retorykę do jego suwerennego stanowiska, a co najmniej mu nie przeciwdziałali (na tym właśnie polega różnica między szóstą kolumną a piątą kolumną, która obnosi się otwarcie ze swoim liberalizmem i opozycyjnością wobec Putina).

Longin Pastusiak

Stosunki amerykańsko-chińskie charakteryzują się sporami, rywalizacją jak również współpracą. Chiny w płaszczyźnie oficjalnej mocno eksponują gotowość do rozwijania wszechstronnej współpracy w skali globalnej. Jak pisał ambasador ChRL w Polsce Liu Guangyuan „w dzisiejszym świecie stale rozwija się trend pokojowej współpracy, otwartości i integracji, transformacji w kierunku innowacyjności a wszystkie kraje w coraz większym stopniu są współzależne, połączone wspólnym losem. Jak mówi chińskie powiedzenie, jeden kwiat wiosny nie czyni, sto kwiatów cały ogród umai. Myśląc o przyszłości Chiny są gotowe współpracować ze wszystkimi krajami świata w tym z Polską, aby wspierać otwartość i innowacyjność, dążyć do dobrobytu i rozwoju i wspólnymi siłami tworzyć lepszą przyszłość”[1].
Niniejszy artykuł uwzględnia politykę wobec Chin Donalda Trumpa począwszy od prezydenckiej kampanii wyborczej 2015-2016, jak również po objęciu przez niego prezydentury w styczniu 2017 r. aż do połowy 2018 r. Jest to więc okres trzech i pół roku. Jest to okres sinusoidalnej polityki Trumpa wobec Chin, tak jak zmiennym i nieprzewidywalnym politykiem jest obecny prezydent Stanów Zjednoczonych.

Sylwester Szafarz

1 października 2019 r. przypada 70. rocznica utworzenia ChRL. Było to wielkie wydarzenie o wymiarze globalnym o dalekosiężnych skutkach. Ma ono i mieć będzie coraz większy wpływ na rozwój naszej cywilizacji. Właśnie 70 lat temu, Przewodniczący Mao Zedong, ówczesny Prezes Centralnego Rządu Ludowego (premier), proklamował na Placu Tien An Men w Pekinie utworzenie Chińskiej Republiki Ludowej. Wówczas zapewne tylko niewielu zdołałoby przewidzieć owe dalekosiężne konsekwencje tego historycznego aktu – dla samych Chin i dla całego świata. Dziś, z perspektywy minionych 70 lat, analiza i ocena bilansu istnienia Nowych Chin jest dużo łatwiejsza. Dotyczy to także prognoz ich rozwoju.
Powstanie ChRL należy rozpatrywać w kontekście całej historii Chin, liczącej około 5.000 lat, jak też wielu okoliczności i przyczyn bezpośrednich, które poprzedziły to wydarzenie. Wymieńmy tylko najważniejsze z nich: Ruch 4 maja (1919 r.) miał decydujące znaczenie dla przyszłego rozwoju wydarzeń. Jego promotorami i działaczami byli patriotyczni studenci, elementy drobnomieszczańskie i młody proletariat, mający wielkie poczucie krzywdy wyrządzonej Chinom poprzez nierównoprawne i niesprawiedliwe traktaty narzucone im w wyniku I wojny światowej. Ruch ten przekształcił się następnie w ogólnonarodowy nurt protestu, w którym pojawiły się różne ideologie, łącznie z marksizmem. Kamieniem milowym i głównym punktem wyjścia na drodze prowadzącej do powstania ChRL było też utworzenie (w roku 1921) Komunistycznej Partii Chin.