W miarę jak topnieje pokrywa lodowa w rejonie bieguna, Rosja i Chiny podejmują wyścig o przejęcie kontroli nad dochodowymi i ważnymi strategicznie szlakami komunikacyjnymi oraz bogactwami naturalnymi Dalekiej Północy.
14 grudnia 2017 roku Władimir Putin wystąpił na dorocznej konferencji prasowej, która trwała prawie cztery godziny i była transmitowana w całej Rosji. W relacjach mediów brytyjskich i amerykańskich koncentrowano się na niezbyt zaskakującej deklaracji Putina, że zamierza ubiegać się o reelekcję w 2018. Rzadko zaś komentowano znacznie ciekawszy fragment jego wystąpienia. Kilka dni wcześniej Putin wrócił z pustkowi Syberii położonych prawie 650 kilometrów na północ od koła polarnego. Otworzył tam jamalską fabrykę skroplonego gazu ziemnego (LNG), wybudowaną za 19 miliardów funtów. Zbudował ją Novatek (największy prywatny producent gazu w Rosji) z udziałem kredytów zaciągniętych w bankach państwowych (ok. 13,5 mld złotych), w Narodowym Funduszu Majątkowym Rosji (ok. 7,7 mld złotych) oraz – co znamienne – w bankach chińskich (ok. 40 mld złotych)[1].

Sylwester  Szafarz                                                                    

Uwagi wstępne

Prawdziwy sojusznik powinien być wiarygodny i niezawodny – na dobre i na złe. Polska nie ma takich sojuszników. Od niepamiętnych czasów, strategia i praktyka sojuszów stanowiła o jakości i o efektywności polityki zagranicznej danego państwa i o sile (lub o słabości) jego pozycji na arenie międzynarodowej. Podobnie rzecz się ma w naszych czasach. I choć strategia tego rodzaju jest anachronizmem i wytworem z przeszłości, powstałym w warunkach zupełnie odmiennych jakościowo od współczesnych, to jednak utrzymywana jest ona nadal – z braku odpowiednich substytutów. Co więcej, instytucja partykularnych sojuszów różnego rodzaju (politycznych, ekonomicznych, militarnych i innych), stanowiąca zaprzeczenie zdrowego uniwersalizmu, umacnia i rozszerza się w naszych czasach. Przykład licznych wielostronnych  ugrupowań gospodarczych i NATO jest tego wymownym świadectwem.

Na zaproszenie Komunistycznej Partii Chin, w dniach od 1 – 3 grudnia 2017 r., odbyła się w Pekinie bezprecedensowa i unikalna Narada – Dialog na wysokim szczeblu z udziałem przedstawicieli około 300 partii i organizacji politycznych z całego świata. W obradach uczestniczyło 600 delegatów ze 120 krajów. Obecni byli, m.in., przedstawiciele Partii Republikańskiej z USA (Anthony Parker, skarbnik Komitetu Krajowego tej Partii), Partii Jedna Rosja Władimira Władimirowicza Putina i wielu innych.
Ramowy temat narady został sformułowany następująco: „Współpracujmy razem na rzecz budowania społeczności o wspólnej przyszłości dla rodzaju ludzkiego i lepszego świata. Obowiązki partii politycznych”. Obrady odbywały się na 2 sesjach plenarnych i na 5 seminariach monotematycznych, z których jedno było poświęcone Inicjatywie Pasa i Szlaku (Nowe Szlaki Jedwabne). Omawiano bardzo szeroki wachlarz zagadnień krajowych, regionalnych, kontynentalnych i globalnych: od ogólnych (pokój, rozwój, bezpieczeństwo, współpraca, ekologia i in.), aż do bardzo szczegółowych (np. walka z korupcją itp.).

z dr. Sylwestrem Szafarzem rozmawia Andrzej Ziemski

Od czasów studenckich analizuje Pan nieprzerwanie i wnikliwie  problematykę chińską  w zasadnym przekonaniu, iż „życie ludzkie jest zbyt krótkie, aby poznać Chiny”. Mimo to jednak, nie ustaje Pan w swych dociekaniach w zakresie tej fascynującej i rozległej tematyki. Interesujące będzie zaprezentowanie opinii i ocen dotyczących XIX Krajowego Zjazdu KPCh, który obradował w Pekinie, w dniach 18-24 października 2017 r. Zacznijmy od kilku najważniejszych informacji o samym Zjeździe?

Rzeczywiście, poważne studia i analizy sinologiczne działają na świadomość człowieka nieomalże jak przysłowiowy narkotyk, który raz „spróbowany” skłania do jego zażywania w dalszym ciągu. W moim przypadku, ów „narkotyk” chiński ma wyłącznie pozytywne znaczenie intelektualne, analityczne i naukowo-badawcze. Zaczęło się to wszystko przez przypadek – w znakomitej bibliotece uczelnianej (SGPiS/SGH) natrafiłem na „Dialogi” Konfucjusza, które zapisano ponad 2.500 lat temu. Wielkim moim odkryciem, po zapoznaniu się z tą lekturą, było stwierdzenie, iż myśli zawarte w tym ponadczasowym dziele przystają w zupełności do naszej epoki i są nadal aktualne we współczesnych uwarunkowaniach.

Maksymilian Podstawski

Zadajmy na wstępie pytanie: w jaki sposób i czy to jest możliwe, Polska może postawić sobie i realizować w miarę ambitne cele w Europie Środkowej? Zanim postaramy się odpowiedzieć na to pytanie, trzeba sprecyzować, o jakie cele chodzi. Ogólnie rzecz biorąc chodzi o bezpieczeństwo państwa, poprawne relacje z sąsiadami i dobrą z nimi współpracę gospodarczą, a może jeszcze inne cele, ale już w przyszłości – bardziej ambitne.
Polskie cele powinny współgrać z celami pozostałych państw Europy Środkowej. Powinny być wypracowane na zasadzie ponadpartyjnej i ponadnarodowej. Ich pomyślnej realizacji powinna sprzyjać ciągłość i kontynuacja wypracowanych wcześniej koncepcji przez kolejne, zmieniające się rządy. Polska jest państwem średniej wielkości w Europie i jej możliwości oddziaływania na sąsiadów są raczej skromne. Dlatego zrozumiała jest chęć naszego państwa współdziałania z innymi, jeszcze mniejszymi od nas państwami w Europie Środkowej (obszar między Rosją, Niemcami, Turcją i Włochami. Od północnych krańców Skandynawii do Salonik).

Były premier Polski i były przewodniczący SLD Leszek Miller udzielił obszernego wywiadu komentatorowi agencji Sputnik Leonidowi Swiridowowi. Leszek Miller dzieli się przemyśleniami na temat kryzysu w dwustronnych stosunkach polsko-rosyjskich, propagandy i wojen informacyjnych, o dostawach rosyjskiego gazu do Polski, rusofobii i rosyjskich hakerach, szansach wyjścia Moskwy i Warszawy z impasu politycznego, a także o spotkaniach z Władimirem Putinem, o polskich kibicach piłki nożnej i nadchodzącym Mundialu 2018.
W tym tygodniu Leszek Miller wziął udział w posiedzeniu Klubu Wałdajskiego w Soczi, gdzie odbyło się spotkanie z prezydentem Rosji.

– Panie Premierze, jest mi bardzo miło przywitać Pana w Rosji. Czy dawno Pan był w Moskwie?

Byłem przelotem, lecąc do Soczi na Olimpiadę zimową w 2014 roku. To było kilka godzin na Szeremietiewie, nie byłem w Moskwie, byłem na lotnisku.

– A w samej Moskwie?

Dawno. Praktycznie rzecz biorąc, nie znam Moskwy. Znam ją z przed kilkunastu lat.

Sylwester Szafarz

KU II „ZŁOTEMU DZIESIĘCIOLECIU” BRICS

WPROWADZENIE :
Wymienione w tytule pojęcie kolejnego „Złotego Dziesięciolecia” BRICS" było dość często używane na analizowanej Konferencji. Choć ma ono bardziej poetycki niż polityczny wydźwięk, to jednak ilustruje wymownie zamiary i plany państw BRICS i ich sojuszników. Stanowi zarazem ocenę dokonań I Dziesięciolecia. Są one znaczące oraz imponujące, niezależnie od skomplikowanych uwarunkowań wewnętrznych i zewnętrznych (kryzys globalny, napięcie międzynarodowe, dysproporcje rozwojowe, nowe zagrożenia – terroryzm, uchodźcy, tzw. Cyber Wars – wojny internetowe, zmiany klimatyczne i wiele innych). Przypomnijmy: idea BRICS wylansowana teoretycznie przez brytyjskiego uczonego Jim’a O’Neill’a, została zmaterializowana praktycznie w 2007 r., na naradzie ambasadorów BRIC w ONZ, w Nowym Jorku. RPA (South Africa) dołączyła do tej Organizacji w 2010 r. i tak powstał BRICS.

Dr Paul Craig Roberts

Śmierć Brzezińskiego w wieku 89 lat wytworzyła ładunek propagandowy i dezinformacyjny, z których wszystkie służą takiej lub innej grupie zainteresowań albo mitów, zadowalająch ludzi. Nie specjalizuję się w temacie Brzezińskiego i to nie jest przeprosinami dla niego. Był on zimnym wojownikiem (Cold Warrior[1]), tak jak był nim każdy w Waszyngtonie w erze sowieckiej.
Przez 12 lat Brzeziński był moim kolegą w Centrum Studiów Strategicznych i Międzynarodowych (Center for Strategic and International Studies – CSIS), gdzie zajmowałem stanowisko przewodniczącego w zakresie gospodarki politycznej. Kiedy zostałem wybrany na to stanowisko, CSIS było częścią Uniwersytetu Georgetown. Jednak prezydent tego Uniwersytetu był jednym z tych liberałów, którzy nienawidzili Henry Kissingera, będącego także naszym kolegą, a ponadto prezydent uniwersytetu nienawidził Ronalda Reagana za jego retorykę, a nie za czyny, o których prezydent Georgetown nie był poinformowany. Więc ja też byłem niepożądany. Cokolwiek byłem wart dla CSIS-u, Kissinger był wart więcej, więc CSIS nie zrezygnował z Henry Kissingera. W związku z tym Instytut Badań Strategicznych oddzielił się od Uniwersytetu. Brzeziński pozostał w CSIS.