Rada Miasta Piotrkowa Trybunalskiego nadała w kwietniu 2017 roku nazwę jednemu z ważniejszych rond w tym mieście imienia Zygmunta Witalisa Zaremby. To znany działacz Polskiej Partii Socjalistycznej, jeden z twórców ważnego, realistycznego nurtu polskiej emigracji po II wojnie światowej.

Za ważne należy uznać, że w dobie powszechnej, nierozumnej dekomunizacji zauważono zasługi PPS i syna ziemi piotrkowskiej – Zygmunta Zaremby. Trzeba mieć nadzieję, że fakt ten wpłynie na przyszłe decyzje władz samorządowych w wielu miastach, które w amoku zmian do jednego worka wrzucają wszystkich ludzi lewicy polskiej, krzywdząc tym samym polskich socjalistów i zasługi Polskiej Partii Socjalistycznej w walce o niepodległość kraju i sprawiedliwość społeczną.
Komitet Okręgowy PPS w Piotrkowie Trybunalskim skierował do władz samorządowych miasta list, w którym czytamy m.in.:
„…Jesteśmy niezwykle usatysfakcjonowani i zaszczyceni, bo jest nim wielki Piotrkowianin, Człowiek, Patriota,  Humanista nieszczędzący sił w walce o wolną i niepodległą Polskę.
Szczególne jesteśmy radzi, że nadanie imienia Zygmunta Witalisa Zaremby rondu jest dokonane w roku jubileuszu Miasta Piotrkowa i 125-lecia powstania Polskiej Partii Socjalistycznej…”   

Witalis Zygmunt Zaremba

Urodził się 28 kwietnia 1895 roku w Piotrkowie Trybunalskim na Krakowskim Przedmieściu i ulicy Przedborskiej. Pochodził z rodziny ziemiańskiej, jego ojciec Ezachiel Leon Zaremba – syn oficjalisty dworskiego. Dzięki wykształceniu ojca, które zdobył w gimnazjum piotrkowskim dosłużył się stopnia podpułkownika w armii carskiej, co pozwoliło na uzyskanie wysokiej emerytury. Po ukończeniu służby, wysoka emerytura pozwoliła na kształcenie synów. Matka Zygmunta Zaremby, Katarzyna z Hajczewskich wywodziła się z rodziny która brała udział w Powstaniu Styczniowym.
Jak przekazał we „Wspomnieniach” tow. Zygmunt, poważny wpływ na światopogląd i osobowość wywarł Jego dziadek Adamczewski – uczestnik Powstania Styczniowego.
Młody Zygmunt, w 1904 roku po zdaniu egzaminu został przyjęty do klasy wstępnej piotrkowskiego gimnazjum rządowego męskiego, od najmłodszych lat otoczony był młodymi wówczas socjalistami.
W domu Zarembów odbywały się spotkania młodzieży gimnazjalnej.
Uczestnictwo w strajku 1905 roku i ocena niedostateczna z religii spowodowała, że wraz z innymi uczniami walczącymi o polską szkołę, młody socjalista został relegowany z gimnazjum.
Jak wspomina sam Zaremba; „Bardziej odpowiadało mi przyjęcie od Chrystusa szlachetnych i pięknych elementów jego nauki, które również w życiu współczesnym reprezentował dla mnie socjalizm. Nie doszedłem więc do zasadniczego negowania religii, ale związane z nią obrządki stały się dla mnie obce”.
Będąc w Warszawie, Zygmunt zaczął się coraz bardziej interesować literaturą socjalistyczną, między innymi te zainteresowania spowodowały, że w 1911 roku wstąpił do organizacji Młodzieży Postępowej – Niepodległościowej a niebawem wstąpił do PPS – Frakcji Rewolucyjnej. W szeregach tej partii nie zagrzał miejsca. Ponieważ szybko wszedł w konflikt z Piłsudskim, co skierowało go w stronę PPS – Opozycji. Była to grupa niepodległościowych socjalistów pod wodzą Feliksa Perla, krytykująca Frakcję za odchodzenie od socjalistycznych pryncypiów. Za działalność polityczną został aresztowany w 1914 roku, ale wkrótce zwolniono go z braku.
Pierwsza wojna światowa rzuciła Zarembę w głąb Rosji, do Charkowa, gdzie w 1915 roku sformalizował swój trzyletni związek z Natalią Lipszycową.
Zygmunt Zaremba – członek PPS – Opozycja, aktywny w kole PPS Wydziału Prawa na Uniwersytecie w Charkowie (1916 – 1918). Jeden z organizatorów Zjednoczenie Socjalistów. W 1917 roku, został członkiem Komitetu Robotniczego PPS w Rosji. Współpracował z Tadeuszem Szturm de Sztremem organizując Odziały Lotne Wojska Polskiego nawiązujące do tradycji Organizacji Bojowej PPS.
W 1918 roku wrócił do kraju, gdzie w Warszawie wziął udział w organizowaniu wsparcia dla Rządu Ignacego Daszyńskiego, angażując się w życiu Partii. 
Jako jeden z przywódców Polskiej Partii Socjalistycznej, przez cały czas w okresie II Rzeczypospolitej Z. Zaremba należał do kierownictwa Partii. W 1922 roku uzyskał mandat poselski, który piastował do 1935 roku.
Na XVI Kongresie PPS w Krakowie postulował zwiększenie wpływów partii w samorządach terytorialnych, gdzie aktywnie działał będąc radnym Miasta Warszawy. Był również gorącym zwolennikiem robotniczego ruchu spółdzielczego. W latach 1921 – 1924 przewodniczył Związkowi Związku Robotniczych Spółdzielni Spożywców. W przewrocie majowym poparł Józefa Piłsudskiego.
W 1937 roku został członkiem Rady Naczelnej i Centralnego Komitetu Wykonawczego PPS. Obok funkcji partyjnych, był szefem Zespołu Czasopism PPS – „Robotnik”, „Dziennik Ludowy”, „Tydzień Robotnika”, „Chłopska Prawda”, „Głos Kobiet”, „Światło”.
Gdy Rzesza Niemiecka zaatakowała Polskę, Zaremba znów stanął w pierwszym szeregu aktywistów, broniąc niepodległości kraju. Już we wrześniu 1939 roku, u boku Prezydenta Warszawy Stefana Starzyńskiego był współorganizatorem Robotniczych Batalionów Obrony Warszawy, biorąc czynny udział w obronie stolicy, za co został odznaczony Krzyżem Walecznych.
W październiku 1939 roku PPS powołała konspiracyjną organizację – Ruch Mas Pracujących Miast i Wsi, bardziej znany jako PPS WRN, a wśród trzyosobowego kierownictwa był Z. Zaremba, od lipca 1944 roku pełnił funkcję przewodniczącego. W działalności konspiracyjnej przyjmował pseudonimy : „Czajkowski”, „Marcin”, „Wit Smrek”, „Andrzej Czarski”. W 1940 roku PPS WRN podporządkowała się Komendzie ZWZ.
Wspólnie z Ludwikiem Miłkowskim był autorem „Program Polski Ludowej”, stanowiący najbardziej zwarty program PPS WRN dla Polski powojennej. Od października 1939 roku wydawał konspiracyjne pismo „Informator”. Z ramienia PPS WRN wraz Kazimierzem Pużakiem wszedł do Rady Jedności Narodowej – Parlamentu Polski Podziemnej, zostając również Delegatem Rządu na Kraj.
Brał  czynny udział w Powstaniu Warszawskim, w Śródmieściu, gdzie był odpowiedzialny za zorganizowanie prasy powstańczej. Był jednym z organizatorów apeli do działaczy Lewicy Wielkiej Brytanii o wsparcie dla Powstania. Aktywnie uczestniczył w pracach Rady Jedności Narodowej.
Po Powstaniu Warszawskim Z. Zaremba wraz z K. Pużakiem byli organizatorami Posiedzenia Delegatury Rządu na Kraj w Piotrkowie u o. o. Bernardynów, na którym omawiano sprawy związane z powstaniem Rządu Lubelskiego.
W styczniu 1945 roku Zaremba  (ps. Ostoja) jako pełnomocnik Centralnego Komitetu Wykonawczego PPS. wydał okólnik nawołujący do bojkotu tzw. Lubelskiej PPS. Na początku 1946 roku w obawie przed aresztowaniem, pod zmienionym nazwiskiem  opuścił Polskę udając się do Francji. Tam też objął przewodnictwo Rady Centralnej PPS, którą to funkcję pełnił aż do śmierci, tj. 1967 roku. Był też założycielem i przewodniczącym Międzynarodowego Biura Socjalistycznego. Do 1964 roku stał na czele Socjalistycznej Unii Europy Wschodniej.
W latach 1954- 59 wydawał w Paryżu kwartalnik „Światło”, a w latach 1960 -1966 „Drogę” jako organy prasy emigracyjnej. Zamieszczał artykuły publicystyczne w wielu czasopismach m.in. „Biały Orzeł”, „Kultura”. Nie będąc historykiem napisał szereg prac, do których należy zaliczyć: „Wojna i Konspiracja”(1957) a przed wojną - „PPS w Polsce Niepodległej”(1934). Do dalszych pozycji wydanych przez Zygmunta Zarembę należy zaliczyć „Socjalizm, Marksizm, Komunizm” (1958), „Obrona Warszawy”, „Wrzesień 1939” (1941), „Powstanie Sierpniowe”, „Sześćdziesiąt lat pracy PPS” (1961) i wiersze „Wspomnienia Pokolenie Przełomu” (1983).
Tak oto 5 października 1967 roku w Sceaux pod Paryżem, żegnali go przyjaciele na emigracji politycznej współpracujący z socjalistami i socjaldemokratami zachodnimi:
„Ideały socjalizmu demokratycznego były dla niego wszystkim,  ale nie zdołały Mu przesłonić Polski, ani człowieka w Niej żyjącego. Jego przekonanie o nieodzowności przemian i ewolucji w stosunkach społecznych i politycznych płynęły z głębokiego i humanistycznego pojmowania dziejów. Stąd może Jego głębia analizy i sugestywność wnioskowania. Nigdy nie utożsamiał swoich przemian, które On tylko formułował, a które określały stanowisko nie tylko Jego własne, ale i Jego współpracowników. Nic dziwnego, że rola Jego w życiu polskiego socjalizmu jest nieprzemijająca. Był teoretykiem i krytykiem komunizmu na skalę międzynarodową”.