Konferencja została zatytułowana: „Jan Józef Lipski z perspektywy XXI wieku”
Konferencji towarzyszy wystawa plenerowa „Jan Józef Lipski 1926-1991. Ambasador marzeń”.
Podczas konferencji wygłoszono następujące referaty:
Andrzej Krzysztof Kunert, Jan Józef Lipski jako żołnierz Armii Krajowej
Paweł Ceranka, Jan Józef Lipski w redakcji „Po Prostu” i w Klubie Krzywego Koła
Konrad Rokicki, Jan Józef Lipski w środowisku literackim lat sześćdziesiątych
Andrzej Friszke, Jan Józef Lipski w Komitecie Obrony Robotników
Tadeusz Ruzikowski, Jan Józef Lipski w kręgu„Solidarności”
Jacek Pawłowicz, Jan Józef Lipski i odbudowa Polskiej Partii Socjalistycznej
Paulina Codogni, Jan Józef Lipski jako senator III Rzeczpospolitej
Łukasz Garbal, Dwie dusze. Jan Józef Lipski – literaturoznawca
W drugiej części konferencji odbyła się dyskusja panelowa z udziałem Andrzeja Celińskiego, Michała Głowińskiego, Jana Lityńskiego, Zbigniewa Romaszewskiego, Kazimierza Wóycickiego, Henryka Wujca.
W konferencji wzięli udział przedstawiciele świata nauki, dziennikarze, działacze społeczni polityczni. Obecni byli przedstawiciele kierownictwa Polskiej Partii Socjalistycznej.
Jan Józef Lipski był postacią dla swych czasów zarazem symboliczną – jak i nietuzinkową. W czasie okupacji hitlerowskiej zaangażowany w działalność konspiracyjną, kultywował idee niepodległościowe także w latach powojennych. Był jednak w nowych realiach politycznych zwolennikiem działań o charakterze pozytywistycznym. Uczestniczył lub współtworzył inicjatywy obywatelskie, z których najgłośniejsze stały się Klub Krzywego Koła, List 34, Komitet Obrony Robotników. Był w zasadzie wszędzie, gdzie możliwa była aktywność, a jego antykomunizm nie oznaczał potępienia idei socjalistycznych. Jan Józef Lipski – jak wspominają jego współpracownicy i przyjaciele – kładł wielki nacisk na kwestie moralne w działalności społecznej i politycznej. Był symbolem uczciwości, prawości, niezłomności – ale nie wymagał bezkrytycznie tego samego od innych.
W ostatniej części swego aktywnego życia pełnił funkcję przewodniczącego Polskiej Partii Socjalistycznej.
Konferencji towarzyszy wystawa plenerowa „Jan Józef Lipski 1926-1991. Ambasador marzeń”.
Podczas konferencji wygłoszono następujące referaty:
Andrzej Krzysztof Kunert, Jan Józef Lipski jako żołnierz Armii Krajowej
Paweł Ceranka, Jan Józef Lipski w redakcji „Po Prostu” i w Klubie Krzywego Koła
Konrad Rokicki, Jan Józef Lipski w środowisku literackim lat sześćdziesiątych
Andrzej Friszke, Jan Józef Lipski w Komitecie Obrony Robotników
Tadeusz Ruzikowski, Jan Józef Lipski w kręgu„Solidarności”
Jacek Pawłowicz, Jan Józef Lipski i odbudowa Polskiej Partii Socjalistycznej
Paulina Codogni, Jan Józef Lipski jako senator III Rzeczpospolitej
Łukasz Garbal, Dwie dusze. Jan Józef Lipski – literaturoznawca
W drugiej części konferencji odbyła się dyskusja panelowa z udziałem Andrzeja Celińskiego, Michała Głowińskiego, Jana Lityńskiego, Zbigniewa Romaszewskiego, Kazimierza Wóycickiego, Henryka Wujca.
W konferencji wzięli udział przedstawiciele świata nauki, dziennikarze, działacze społeczni polityczni. Obecni byli przedstawiciele kierownictwa Polskiej Partii Socjalistycznej.
Jan Józef Lipski był postacią dla swych czasów zarazem symboliczną – jak i nietuzinkową. W czasie okupacji hitlerowskiej zaangażowany w działalność konspiracyjną, kultywował idee niepodległościowe także w latach powojennych. Był jednak w nowych realiach politycznych zwolennikiem działań o charakterze pozytywistycznym. Uczestniczył lub współtworzył inicjatywy obywatelskie, z których najgłośniejsze stały się Klub Krzywego Koła, List 34, Komitet Obrony Robotników. Był w zasadzie wszędzie, gdzie możliwa była aktywność, a jego antykomunizm nie oznaczał potępienia idei socjalistycznych. Jan Józef Lipski – jak wspominają jego współpracownicy i przyjaciele – kładł wielki nacisk na kwestie moralne w działalności społecznej i politycznej. Był symbolem uczciwości, prawości, niezłomności – ale nie wymagał bezkrytycznie tego samego od innych.
W ostatniej części swego aktywnego życia pełnił funkcję przewodniczącego Polskiej Partii Socjalistycznej.
„Przemoc, pokój, prawa człowieka” to książka Jerzego Oniszczuka wydana co prawda w roku 2016, niemniej jej aktualność w ostatnich latach okazała się niezwykle ważna, dotyczy bowiem filozofii konfliktu i dopuszczalności przemocy, co autor wyraźnie podkreśla we wstępie.
Książka „Chiny w nowej erze” jest kwintesencją działań naukowych i publicystycznych dra Sylwestra Szafarza. Powstawała ona kilka lat. Jest chronologicznym zbiorem materiałów związanych z przemianami, jakie zainspirowane zostały przygotowaniami i skutkami 20. Zjazdu Krajowego KPCh.
Monografia „Prawne i etyczne fundamenty demokracji medialnej” jest studium z zakresu ewolucji współczesnych demokracji i wskazuje na postępujący proces przenikania polityki i mediów, co znacząco wpływa na kształtowanie się nowych relacji człowiek – polityka w obliczu wolnego rynku i rewolucji technologicznej opartej o systemy cyfrowe. W pracy zostały poddane eksploracji i usystematyzowane zagadnienia, wartości i normy istotne dla zjawiska opisanej w literaturze kategorii społecznej – demokracja medialna.
