Za Biuletynem Informacyjnym CKW PPS prezentujemy materiały z posiedzenia:
Telewizja, radio i prasa nie informują o tym, że gospodarka światowa jest w zaostrzającym się kryzysie systemowym, a kryzys jest przedstawiany jako coś odległego i nie dotyczącego Polski. Rządzący utrzymują społeczeństwo w swoistym uśpieniu. W dalszym ciągu trwa prywatyzacja majątku społecznego i ograniczanie praw pracowniczych. Niestety kryzys dotarł do Polski. Spada produkcja, rośnie bezrobocie. Pogarszają się nastroje społeczne. Rośnie świadomość, że „polska transformacja” odebrała ludziom prawa społeczne i pracownicze i ograbiła ich z majątku wytworzonego w PRL. Lewica polityczna jest bierna: nie krytykuje istniejącego systemu społeczno-gospodarczego, nie proponuje zmian. Prawicowy populizm zyskuje coraz większy posłuch.
Rada Naczelna przyjęła stanowisko nt. „Neoliberalny kapitalizm pcha świat do katastrofy”. W stanowisku tym PPS stwierdza jednoznacznie, że neoliberalny kapitalizm jest systemem dominującym na świecie, a międzynarodowe grupy kapitałowe zdominowały światową gospodarkę. Kryzys gospodarczy i zbliżająca się katastrofa gospodarcza powodują, że rządzące międzynarodowe oligarchie kapitałowe użyją wszystkich środków aby utrzymać swoją dominację. Z tą prawdą musimy jak najszerzej docierać do społeczeństwa.
Obchodzimy 120-lecie PPS. Polska Partia Socjalistyczna znana jest jako partia polityczna o charakterze niepodległościowym, socjalistycznym i pracowniczym. Została założona w listopadzie 1892 podczas tzw. zjazdu paryskiego. Do roku 1948 była jedną z najważniejszych sił politycznych w Polsce.
W listopadzie, w dniach 120-stej rocznicy powstania Partii, w gmachu Sejmu odbędzie się okolicznościowa konferencja historyczna. Będzie to centralny punkt obchodów rocznicowych. Komisja Historyczna PPS zorganizowała cykl debat historycznych, które mają przypomnieć i przybliżyć działalność Partii i socjalistów z PPS. W związku z rocznicą w wielu miejscach w kraju przypomina się o PPS, o jej ludziach, o tym, co zrobiła dla Polski i naszego społeczeństwa. W sobotę 29 września, w Piotrkowie Trybunalskim odbędzie się sesja historyczna nt. „Parlamentaryzm w działalności PPS”. Obchody 120-lecia odbywają się pod ogólnym hasłem: „Cele i dążenia PPS nie zmieniły się”. Bo taka jest prawda. Cele i dążenia PPS sformułowane przez jej założycieli nie zostały osiągnięte i są ciągle aktualne.
Rada Naczelna przyjęła szereg ustaleń formalnych i organizacyjnych dotyczących 41 Kongresu PPS. Aktualne pozostają ustalenia Rady Naczelnej w sprawie liczby mandatów delegata na 41 Kongres PPS przyjęte przez RN w dniu 23 lipca br.. W okresie październik-listopad odbędą się zebrania sprawozdawczo-wyborcze w kołach, Okręgowe i Wojewódzkie Konferencje sprawozdawczo-wyborcze.
PPS jest aktualnie małą partią polityczną. Ale jest partią, która od 120 lat konsekwentnie dąży do sprawiedliwych stosunków społecznych, do zniesienia wyzysku człowieka przez człowieka w działalności gospodarczej. Dąży do obalenia systemu, który z natury niesie niesprawiedliwość i wyzysk. Kryzys kapitalizmu stwarza warunki, aby ludzie zdecydowali się na system alternatywny, a więc na socjalizm. Zadaniem PPS, zadaniem każdego członka tej partii jest informowanie o możliwości i konieczności tej zmiany. Musimy zwiększać naszą aktywność, zwiększać nasze oddziaływanie i wykorzystać 120-lecie PPS i okres sprawozdawczo-wyborczy do mobilizacji społeczeństwa do walki o sprawiedliwe stosunki społeczne i ekonomiczne.
Telewizja, radio i prasa nie informują o tym, że gospodarka światowa jest w zaostrzającym się kryzysie systemowym, a kryzys jest przedstawiany jako coś odległego i nie dotyczącego Polski. Rządzący utrzymują społeczeństwo w swoistym uśpieniu. W dalszym ciągu trwa prywatyzacja majątku społecznego i ograniczanie praw pracowniczych. Niestety kryzys dotarł do Polski. Spada produkcja, rośnie bezrobocie. Pogarszają się nastroje społeczne. Rośnie świadomość, że „polska transformacja” odebrała ludziom prawa społeczne i pracownicze i ograbiła ich z majątku wytworzonego w PRL. Lewica polityczna jest bierna: nie krytykuje istniejącego systemu społeczno-gospodarczego, nie proponuje zmian. Prawicowy populizm zyskuje coraz większy posłuch.
Rada Naczelna przyjęła stanowisko nt. „Neoliberalny kapitalizm pcha świat do katastrofy”. W stanowisku tym PPS stwierdza jednoznacznie, że neoliberalny kapitalizm jest systemem dominującym na świecie, a międzynarodowe grupy kapitałowe zdominowały światową gospodarkę. Kryzys gospodarczy i zbliżająca się katastrofa gospodarcza powodują, że rządzące międzynarodowe oligarchie kapitałowe użyją wszystkich środków aby utrzymać swoją dominację. Z tą prawdą musimy jak najszerzej docierać do społeczeństwa.
Obchodzimy 120-lecie PPS. Polska Partia Socjalistyczna znana jest jako partia polityczna o charakterze niepodległościowym, socjalistycznym i pracowniczym. Została założona w listopadzie 1892 podczas tzw. zjazdu paryskiego. Do roku 1948 była jedną z najważniejszych sił politycznych w Polsce.
W listopadzie, w dniach 120-stej rocznicy powstania Partii, w gmachu Sejmu odbędzie się okolicznościowa konferencja historyczna. Będzie to centralny punkt obchodów rocznicowych. Komisja Historyczna PPS zorganizowała cykl debat historycznych, które mają przypomnieć i przybliżyć działalność Partii i socjalistów z PPS. W związku z rocznicą w wielu miejscach w kraju przypomina się o PPS, o jej ludziach, o tym, co zrobiła dla Polski i naszego społeczeństwa. W sobotę 29 września, w Piotrkowie Trybunalskim odbędzie się sesja historyczna nt. „Parlamentaryzm w działalności PPS”. Obchody 120-lecia odbywają się pod ogólnym hasłem: „Cele i dążenia PPS nie zmieniły się”. Bo taka jest prawda. Cele i dążenia PPS sformułowane przez jej założycieli nie zostały osiągnięte i są ciągle aktualne.
Rada Naczelna przyjęła szereg ustaleń formalnych i organizacyjnych dotyczących 41 Kongresu PPS. Aktualne pozostają ustalenia Rady Naczelnej w sprawie liczby mandatów delegata na 41 Kongres PPS przyjęte przez RN w dniu 23 lipca br.. W okresie październik-listopad odbędą się zebrania sprawozdawczo-wyborcze w kołach, Okręgowe i Wojewódzkie Konferencje sprawozdawczo-wyborcze.
PPS jest aktualnie małą partią polityczną. Ale jest partią, która od 120 lat konsekwentnie dąży do sprawiedliwych stosunków społecznych, do zniesienia wyzysku człowieka przez człowieka w działalności gospodarczej. Dąży do obalenia systemu, który z natury niesie niesprawiedliwość i wyzysk. Kryzys kapitalizmu stwarza warunki, aby ludzie zdecydowali się na system alternatywny, a więc na socjalizm. Zadaniem PPS, zadaniem każdego członka tej partii jest informowanie o możliwości i konieczności tej zmiany. Musimy zwiększać naszą aktywność, zwiększać nasze oddziaływanie i wykorzystać 120-lecie PPS i okres sprawozdawczo-wyborczy do mobilizacji społeczeństwa do walki o sprawiedliwe stosunki społeczne i ekonomiczne.
Stanowisko Rady Naczelnej PPS
„Neoliberalny kapitalizm pcha świat do katastrofy”
przyjęte na posiedzeniu w dniu 22 września 2012 roku
„Neoliberalny kapitalizm pcha świat do katastrofy”
przyjęte na posiedzeniu w dniu 22 września 2012 roku
Neoliberalny kapitalizm dominuje na świecie od lat osiemdziesiątych XX wieku. Jego panowanie rozpoczęło się w USA za prezydentury R. Reagana i w Anglii za rządów Margaret Thather. Następni prezydenci USA i premierzy Anglii nie tylko uznali neoliberalne dogmaty, ale dążyli do uznania neoliberalizmu jako systemu obowiązującego na całym świecie. Niestety neoliberalizm został też zaakceptowany przez socjaldemokratów. Tony Blair w Anglii, Gerhard Schroeder w Niemczech, a Leszek Miller w Polsce rozwijali i umacniali neoliberalną gospodarkę w swoich krajach.
Realizacja prawa do „wolności wyboru” w działalności gospodarczej i finansowej to podstawa, na której opiera się neoliberalizm. To prawo ma posiadać każdy człowiek i każde przedsiębiorstwo.
W krajach demokratycznych nie można kwestionować prawa ludzi do wolnego wyboru pracy, lokowania swoich oszczędności i przedsiębiorczości gospodarczej. Takie wolności i prawa rzeczywiście powinni mieć wszyscy. Nie ma uzasadnienia, ani nie ma potrzeby, aby ograniczać ludziom prawo wolnego wyboru w działalności gospodarczej. Problem pojawia się w innej sferze. W neoliberalnym kapitalizmie obywatelskim prawem „wolności wyboru” są obdarzane korporacje gospodarcze i finansowe. To one mają być wyzwolone z ograniczeń stawianych im przez prawo państwowe i międzynarodowe ze względu na interes społeczny, państwowy czy międzynarodowy. W neoliberalnym kapitalizmie, kapitał prywatny ma mieć prawo do „wolnego wyboru” miejsca, celu i sposobu swojej aktywności i spekulacji.
Neoliberalny kapitalizm, pod szyldem prawa do „wolności wyboru” dla korporacji, umożliwia wielkiemu kapitałowi prywatnemu przejęcie własności społecznej i zarządzanie gospodarką w skali globalnej.
Wprowadzanie neoliberalizmu odbywało się w sposób świadomy, niemal planowy.
W 1989 został sformułowany tak zwany Konsensus Waszyngtoński. Stanowi on zbiór postulatów, wyrażających neoliberalną ideologię. Realizacja jego postulatów miała przynieść rozwój gospodarczy krajom, które je wdrożyły. Konsensus Waszyngtoński jest podstawą polityki gospodarczej USA. Jest też kanonem polityki gospodarczej Międzynarodowego Funduszu Walutowego oraz Banku Światowego.
Główne postulaty Konsensusu Waszyngtońskiego można wyrazić następująco:
Realizacja postulatów Konsensusu Waszyngtońskiego ma ogromne konsekwencje nie tylko gospodarcze, ale również społeczne i polityczne. Oznacza walkę ze wszystkimi formami solidaryzmu społecznego, a przede wszystkim ze związkami zawodowymi. Zwolennicy neoliberalizmu niszczą wszelkie więzi społeczne i kulturowe, wszelkie formy kolektywnego myślenia i działania. Jak mówiła M. Thather „nie ma czegoś takiego jak społeczeństwo, są jedynie jednostki”. Z kolei instrumenty stosowane w walce z inflacją hamują działalność gospodarczą i wywołują bezrobocie.
Realizacja postulatów neoliberałów prowadzi do demontażu państwa socjalnego i działań w interesie wielkiego kapitału.
Neoliberalny kapitalizm powoduje ogromny wzrost nierówności społecznych i ubóstwa, a równocześnie recesję gospodarczą. Skutkiem świadomie prowadzonej deregulacji rynku pracy jest spadek realnych zarobków, niepewność zatrudnienia i wzrost nisko płatnych miejsc pracy.
„Planu Balcerowicza” nie można uznać za dzieło autorskie. „Plan Balcerowicza” to realizacja postulatów Konsensusu Waszyngtońskiego w Polsce. To wprowadzenie neoliberalnego kapitalizmu w Polsce. To oddanie Polski we władanie międzynarodowemu kapitałowi.
Mamy koniec 2012 roku. Wszystkie kraje, w których w gospodarce zastosowano neoliberalne dogmaty, mają większe lub mniejsze problemy gospodarcze i zadłużenie finansowe. Ojczyzna neoliberalizmu USA ma dług publiczny o wartości ponad 16.000 miliardów dolarów, a w przeliczeniu na obywatela to ponad 51 tysięcy dolarów. Polska na dług publiczny ponad 1.000 miliardów złotych, a w przeliczeniu na obywatela ponad 26 000 złotych.
Neoliberalizm przegrywa w realnej gospodarce. Jego doktryna została także odrzucona przez niezależne środowiska naukowe. Klub Rzymski to międzynarodowa organizacja intelektualistów o uznanym autorytecie, zrzeszająca naukowców, polityków i biznesmenów, która zajmuje się badaniem globalnych problemów świata. W czerwcu 2008 roku Klub Rzymski uznał, że rynek nie zapewnia optymalnej struktury cen. Przede wszystkim dlatego, że nie uwzględnia w rachunku ekonomicznym właściwej wyceny dóbr naturalnych i usług z nimi związanych. Klub Rzymski odrzucił więc podstawową tezę doktryny neoliberalnej, która stanowi, że rynek musi być całkowicie wolny, aby tworzyć optymalną strukturę cen, która umożliwia właściwe rozmieszczenie i ustalenie zasobów w gospodarce.
Państwa BRIC (Brazylia, Rosja, Indie, Chiny) nie poddały się neoliberalizmowi. Utrzymują swoiste formy „kapitalizmu państwowego”. Narasta konflikt systemowy pomiędzy państwami z kapitalizmem neoliberalnym, a państwami z „kapitalizmem państwowym”.
System finansowy w systemie ekonomicznym powinien być instrumentem do uczciwego gospodarowania i rozwoju. W neoliberalnym systemie kapitalistycznym system finansowy i rynki finansowe stały się głównym ogniwem gospodarki. Neoliberalizm spowodował dominację kapitału finansowego nad gospodarką.
Zadaniem banków i biznesu finansowego jest świadczenie usług dla społeczeństwa, a nie dominacja gospodarcza i polityczna. Dlatego monstrualnie rozbudowane w neoliberalizmie transakcje wewnątrz sektora finansowego należy uznać za działalność przestępczą i to przestępczości zorganizowanej.
Międzynarodowe grupy kapitałowe, które uzyskały dominację nad gospodarką światową muszą ulec rozbiciu. Jeśli to nie nastąpi, to wcześniej czy później nastąpi światowa katastrofa gospodarcza, a wojna o dominację kapitałową przekształci się w wojnę krwawą.
Realizacja prawa do „wolności wyboru” w działalności gospodarczej i finansowej to podstawa, na której opiera się neoliberalizm. To prawo ma posiadać każdy człowiek i każde przedsiębiorstwo.
W krajach demokratycznych nie można kwestionować prawa ludzi do wolnego wyboru pracy, lokowania swoich oszczędności i przedsiębiorczości gospodarczej. Takie wolności i prawa rzeczywiście powinni mieć wszyscy. Nie ma uzasadnienia, ani nie ma potrzeby, aby ograniczać ludziom prawo wolnego wyboru w działalności gospodarczej. Problem pojawia się w innej sferze. W neoliberalnym kapitalizmie obywatelskim prawem „wolności wyboru” są obdarzane korporacje gospodarcze i finansowe. To one mają być wyzwolone z ograniczeń stawianych im przez prawo państwowe i międzynarodowe ze względu na interes społeczny, państwowy czy międzynarodowy. W neoliberalnym kapitalizmie, kapitał prywatny ma mieć prawo do „wolnego wyboru” miejsca, celu i sposobu swojej aktywności i spekulacji.
Neoliberalny kapitalizm, pod szyldem prawa do „wolności wyboru” dla korporacji, umożliwia wielkiemu kapitałowi prywatnemu przejęcie własności społecznej i zarządzanie gospodarką w skali globalnej.
Wprowadzanie neoliberalizmu odbywało się w sposób świadomy, niemal planowy.
W 1989 został sformułowany tak zwany Konsensus Waszyngtoński. Stanowi on zbiór postulatów, wyrażających neoliberalną ideologię. Realizacja jego postulatów miała przynieść rozwój gospodarczy krajom, które je wdrożyły. Konsensus Waszyngtoński jest podstawą polityki gospodarczej USA. Jest też kanonem polityki gospodarczej Międzynarodowego Funduszu Walutowego oraz Banku Światowego.
Główne postulaty Konsensusu Waszyngtońskiego można wyrazić następująco:
- prywatyzacja,Są one w pełni zgodne z postulatami wielkiego kapitału.
- cięcia socjalne,
- obniżanie podatków dla najbogatszych i największych korporacji,
- liberalizacja przepływów kapitałowych,
- deregulacja rynku pracy,
- inflacja na niskim poziomie.
Realizacja postulatów Konsensusu Waszyngtońskiego ma ogromne konsekwencje nie tylko gospodarcze, ale również społeczne i polityczne. Oznacza walkę ze wszystkimi formami solidaryzmu społecznego, a przede wszystkim ze związkami zawodowymi. Zwolennicy neoliberalizmu niszczą wszelkie więzi społeczne i kulturowe, wszelkie formy kolektywnego myślenia i działania. Jak mówiła M. Thather „nie ma czegoś takiego jak społeczeństwo, są jedynie jednostki”. Z kolei instrumenty stosowane w walce z inflacją hamują działalność gospodarczą i wywołują bezrobocie.
Realizacja postulatów neoliberałów prowadzi do demontażu państwa socjalnego i działań w interesie wielkiego kapitału.
Neoliberalny kapitalizm powoduje ogromny wzrost nierówności społecznych i ubóstwa, a równocześnie recesję gospodarczą. Skutkiem świadomie prowadzonej deregulacji rynku pracy jest spadek realnych zarobków, niepewność zatrudnienia i wzrost nisko płatnych miejsc pracy.
„Planu Balcerowicza” nie można uznać za dzieło autorskie. „Plan Balcerowicza” to realizacja postulatów Konsensusu Waszyngtońskiego w Polsce. To wprowadzenie neoliberalnego kapitalizmu w Polsce. To oddanie Polski we władanie międzynarodowemu kapitałowi.
Mamy koniec 2012 roku. Wszystkie kraje, w których w gospodarce zastosowano neoliberalne dogmaty, mają większe lub mniejsze problemy gospodarcze i zadłużenie finansowe. Ojczyzna neoliberalizmu USA ma dług publiczny o wartości ponad 16.000 miliardów dolarów, a w przeliczeniu na obywatela to ponad 51 tysięcy dolarów. Polska na dług publiczny ponad 1.000 miliardów złotych, a w przeliczeniu na obywatela ponad 26 000 złotych.
Neoliberalizm przegrywa w realnej gospodarce. Jego doktryna została także odrzucona przez niezależne środowiska naukowe. Klub Rzymski to międzynarodowa organizacja intelektualistów o uznanym autorytecie, zrzeszająca naukowców, polityków i biznesmenów, która zajmuje się badaniem globalnych problemów świata. W czerwcu 2008 roku Klub Rzymski uznał, że rynek nie zapewnia optymalnej struktury cen. Przede wszystkim dlatego, że nie uwzględnia w rachunku ekonomicznym właściwej wyceny dóbr naturalnych i usług z nimi związanych. Klub Rzymski odrzucił więc podstawową tezę doktryny neoliberalnej, która stanowi, że rynek musi być całkowicie wolny, aby tworzyć optymalną strukturę cen, która umożliwia właściwe rozmieszczenie i ustalenie zasobów w gospodarce.
Państwa BRIC (Brazylia, Rosja, Indie, Chiny) nie poddały się neoliberalizmowi. Utrzymują swoiste formy „kapitalizmu państwowego”. Narasta konflikt systemowy pomiędzy państwami z kapitalizmem neoliberalnym, a państwami z „kapitalizmem państwowym”.
System finansowy w systemie ekonomicznym powinien być instrumentem do uczciwego gospodarowania i rozwoju. W neoliberalnym systemie kapitalistycznym system finansowy i rynki finansowe stały się głównym ogniwem gospodarki. Neoliberalizm spowodował dominację kapitału finansowego nad gospodarką.
Zadaniem banków i biznesu finansowego jest świadczenie usług dla społeczeństwa, a nie dominacja gospodarcza i polityczna. Dlatego monstrualnie rozbudowane w neoliberalizmie transakcje wewnątrz sektora finansowego należy uznać za działalność przestępczą i to przestępczości zorganizowanej.
Międzynarodowe grupy kapitałowe, które uzyskały dominację nad gospodarką światową muszą ulec rozbiciu. Jeśli to nie nastąpi, to wcześniej czy później nastąpi światowa katastrofa gospodarcza, a wojna o dominację kapitałową przekształci się w wojnę krwawą.
„Przemoc, pokój, prawa człowieka” to książka Jerzego Oniszczuka wydana co prawda w roku 2016, niemniej jej aktualność w ostatnich latach okazała się niezwykle ważna, dotyczy bowiem filozofii konfliktu i dopuszczalności przemocy, co autor wyraźnie podkreśla we wstępie.
Książka „Chiny w nowej erze” jest kwintesencją działań naukowych i publicystycznych dra Sylwestra Szafarza. Powstawała ona kilka lat. Jest chronologicznym zbiorem materiałów związanych z przemianami, jakie zainspirowane zostały przygotowaniami i skutkami 20. Zjazdu Krajowego KPCh.
Monografia „Prawne i etyczne fundamenty demokracji medialnej” jest studium z zakresu ewolucji współczesnych demokracji i wskazuje na postępujący proces przenikania polityki i mediów, co znacząco wpływa na kształtowanie się nowych relacji człowiek – polityka w obliczu wolnego rynku i rewolucji technologicznej opartej o systemy cyfrowe. W pracy zostały poddane eksploracji i usystematyzowane zagadnienia, wartości i normy istotne dla zjawiska opisanej w literaturze kategorii społecznej – demokracja medialna.
