Na jego listach jednak prócz wyrazistego antyklerykalizmu królowała reprezentacja ludzi biznesu, którym przyświeca idea „uwolnienia przedsiębiorców”. Sam Janusz Palikot określa się jako zwolennik podatku liniowego, zaś na sztandarach jego Ruchu brylował slogan 3x18 proc.
Protesty ogarniają coraz większe połacie świata. Już nie tylko Grecja i kraje arabskie, pogrążone nadal w „arabskiej wiośnie”, ale również Portugalia, Wielka Brytania, Francja, Włochy, Hiszpania, RPA, Chile i to, co może wpłynąć na wyobraźnie USA. To właśnie tam okupacja Wall Street staje się symbolem oporu przeciw „chciwości i pysze bankom”. To swoisty ewenement, gdyż w kraju, gdzie neoliberalna gospodarka nadawała ton pozostałej reszcie, może być bodźcem do swoistego przeorania wartości. Jedyną alternatywą może być socjaldemokratyczna propozycja gospodarcza. Bez żadnego kompromisu i pójścia na łatwiznę. Świat stawia sobie dziś lewicowe pytania.
Czy wobec tego takie pytania postawione zostaną nad Wisłą? Dziś zarówno postkomunistyczna lewica, jak i ta happeningowa, nie są nawet w stanie zanegować wolnego rynku. Jedni poszli na wybory z Business Center Club, drudzy swoją lewicowość określają poprzez pryzmat walki o świeckość państwa połączoną z liberalną wizją gospodarki. Donald Tusk jeszcze przed wyborami powiedział: „Wszyscy wiedzą jedno, są tego pewni -
przychodzi druga, poważniejsza fala kryzysu niż ta z 2008 roku. (…) Naprawdę przychodzi czas bardzo poważnej próby”. To wówczas na słynnej już konferencji prasowej, na której Donald Tusk prezentujący się na mapie Europy, ukazał Polskę jako „zieloną wyspę”. Patrząc jednak dziś na tę mapę, możemy być w szoku. Polska nie była jedyną „zieloną wyspą”, drugą była Grecja. Jak dziś kona, widzimy wszyscy. Nikt jednak premierowi tego nie wytknął i nie przypomniał.
Czy więc antyklerykalizm jest jedyną receptą na kryzys? Z pewnością nie. Donald Tusk oraz jego były partyjny kolega Janusz Palikot chcą większej wolności gospodarczej. Tyle tylko, że trwa ona nieprzerwanie już od ponad dwudziestu lat a efektem tego jest niska frekwencja wyborcza. Rządzi więc nami mniejszość. I jest, a przynajmniej być powinno zaplecze lewicy społecznej, która bez sentymentów powinna stworzyć alternatywę dla kurczącej się neoliberalnej hegemonii. Zwolennikom owej większej wolności gospodarczej przypomnę znaną maksymę: „Wolność bez pieniędzy, to niewolna w nędzy”.
Przemysław Prekiel
Protesty ogarniają coraz większe połacie świata. Już nie tylko Grecja i kraje arabskie, pogrążone nadal w „arabskiej wiośnie”, ale również Portugalia, Wielka Brytania, Francja, Włochy, Hiszpania, RPA, Chile i to, co może wpłynąć na wyobraźnie USA. To właśnie tam okupacja Wall Street staje się symbolem oporu przeciw „chciwości i pysze bankom”. To swoisty ewenement, gdyż w kraju, gdzie neoliberalna gospodarka nadawała ton pozostałej reszcie, może być bodźcem do swoistego przeorania wartości. Jedyną alternatywą może być socjaldemokratyczna propozycja gospodarcza. Bez żadnego kompromisu i pójścia na łatwiznę. Świat stawia sobie dziś lewicowe pytania.
Czy wobec tego takie pytania postawione zostaną nad Wisłą? Dziś zarówno postkomunistyczna lewica, jak i ta happeningowa, nie są nawet w stanie zanegować wolnego rynku. Jedni poszli na wybory z Business Center Club, drudzy swoją lewicowość określają poprzez pryzmat walki o świeckość państwa połączoną z liberalną wizją gospodarki. Donald Tusk jeszcze przed wyborami powiedział: „Wszyscy wiedzą jedno, są tego pewni -
przychodzi druga, poważniejsza fala kryzysu niż ta z 2008 roku. (…) Naprawdę przychodzi czas bardzo poważnej próby”. To wówczas na słynnej już konferencji prasowej, na której Donald Tusk prezentujący się na mapie Europy, ukazał Polskę jako „zieloną wyspę”. Patrząc jednak dziś na tę mapę, możemy być w szoku. Polska nie była jedyną „zieloną wyspą”, drugą była Grecja. Jak dziś kona, widzimy wszyscy. Nikt jednak premierowi tego nie wytknął i nie przypomniał.
Czy więc antyklerykalizm jest jedyną receptą na kryzys? Z pewnością nie. Donald Tusk oraz jego były partyjny kolega Janusz Palikot chcą większej wolności gospodarczej. Tyle tylko, że trwa ona nieprzerwanie już od ponad dwudziestu lat a efektem tego jest niska frekwencja wyborcza. Rządzi więc nami mniejszość. I jest, a przynajmniej być powinno zaplecze lewicy społecznej, która bez sentymentów powinna stworzyć alternatywę dla kurczącej się neoliberalnej hegemonii. Zwolennikom owej większej wolności gospodarczej przypomnę znaną maksymę: „Wolność bez pieniędzy, to niewolna w nędzy”.
Przemysław Prekiel
„Przemoc, pokój, prawa człowieka” to książka Jerzego Oniszczuka wydana co prawda w roku 2016, niemniej jej aktualność w ostatnich latach okazała się niezwykle ważna, dotyczy bowiem filozofii konfliktu i dopuszczalności przemocy, co autor wyraźnie podkreśla we wstępie.
Książka „Chiny w nowej erze” jest kwintesencją działań naukowych i publicystycznych dra Sylwestra Szafarza. Powstawała ona kilka lat. Jest chronologicznym zbiorem materiałów związanych z przemianami, jakie zainspirowane zostały przygotowaniami i skutkami 20. Zjazdu Krajowego KPCh.
Monografia „Prawne i etyczne fundamenty demokracji medialnej” jest studium z zakresu ewolucji współczesnych demokracji i wskazuje na postępujący proces przenikania polityki i mediów, co znacząco wpływa na kształtowanie się nowych relacji człowiek – polityka w obliczu wolnego rynku i rewolucji technologicznej opartej o systemy cyfrowe. W pracy zostały poddane eksploracji i usystematyzowane zagadnienia, wartości i normy istotne dla zjawiska opisanej w literaturze kategorii społecznej – demokracja medialna.
