Zastanawiająca jest ewolucja w ciągu 80 lat poglądów obozu narodowego, który na początku XX wieku nie widział, w przeciwieństwie do Polskiej Partii Socjalistycznej, samodzielności i niepodległości Polski, a jego przywódca, jako wybrany do Dumy przedstawiciel nadwiślańskiego narodu, co najwyżej głosił poglądy o ograniczonej samodzielności w ramach ewentualnego Królestwa Polskiego. Później, już w ramach negocjacji Traktatu Wersalskiego, Roman Dmowski zrehabilitował się, walcząc ramię w ramię z Piłsudskim o suwerenny byt państwowy Polski. Polacy pamiętają jednak, jak wygląda rzeczywisty zapis historyczny tamtego okresu i kto, jakie ma zasługi w doprowadzeniu do tego, aby 11 listopada mógł być czczony przez wszystkich Polaków.
Obóz narodowy w ostatnich latach III RP mając za partnera nacjonalistyczne kręgi Episkopatu dokonał wielkiego wyczynu – doprowadził do zakłamania i odwrócenia prawdy historycznej. Siebie, z pomocą ambon, nobilitował na jedynego wyzwoliciela i zbawcę narodu, głosząc, że to on doprowadził do odzyskania niepodległości w 1918 roku. Całą ówczesną lewicę z PPS na czele, która fizycznie walczyła pod dowództwem m.in. Józefa Piłsudskiego postawił do kąta, czyniąc ją zdrajcą narodu. Samego zaś Naczelnika przejął, jak swego, zapominając i powalając zapomnieć milionom nieświadomych Polaków, że ma on za sobą życiorys socjalistyczny i przeszłość rewolucyjną.
Przypominanie tych faktów jest obowiązkiem wszystkich światłych Polaków a socjalistów w szczególności. Wynika ono z powinności głoszenia prawdy, ale także z troski o przyszłość.
Zapowiedziany przez nacjonalistyczną prawicę tzw. Marsz Niepodległości to kolejny etap walki z postępem cywilizacyjnym, jaki dotyczy Polaków w XX i XXI wieku, ogromnymi zmianami, jakie nas spotkały w ciągu półwiecza po II wojnie światowej, doświadczeniami na drodze do realnej demokracji i wejścia w wielki projekt europejski.
Na Marsz Niepodległości organizowany przez skrajną prawicę się nie wybieram ze względów ideowych. Na kontrmarsz też nie pójdę, bo nie widzę możliwości i potrzeby udowadniania swoich racji kijem.
Ubolewam, że prawdziwego Marszu Niepodległości nie zorganizuje Polska Partia Socjalistyczna. Ona jedyna ma historyczne racje, aby takie wydarzenie z okazji Święta Niepodległości – 11 listopada firmować.
Andrzej Ziemski
Obóz narodowy w ostatnich latach III RP mając za partnera nacjonalistyczne kręgi Episkopatu dokonał wielkiego wyczynu – doprowadził do zakłamania i odwrócenia prawdy historycznej. Siebie, z pomocą ambon, nobilitował na jedynego wyzwoliciela i zbawcę narodu, głosząc, że to on doprowadził do odzyskania niepodległości w 1918 roku. Całą ówczesną lewicę z PPS na czele, która fizycznie walczyła pod dowództwem m.in. Józefa Piłsudskiego postawił do kąta, czyniąc ją zdrajcą narodu. Samego zaś Naczelnika przejął, jak swego, zapominając i powalając zapomnieć milionom nieświadomych Polaków, że ma on za sobą życiorys socjalistyczny i przeszłość rewolucyjną.
Przypominanie tych faktów jest obowiązkiem wszystkich światłych Polaków a socjalistów w szczególności. Wynika ono z powinności głoszenia prawdy, ale także z troski o przyszłość.
Zapowiedziany przez nacjonalistyczną prawicę tzw. Marsz Niepodległości to kolejny etap walki z postępem cywilizacyjnym, jaki dotyczy Polaków w XX i XXI wieku, ogromnymi zmianami, jakie nas spotkały w ciągu półwiecza po II wojnie światowej, doświadczeniami na drodze do realnej demokracji i wejścia w wielki projekt europejski.
Na Marsz Niepodległości organizowany przez skrajną prawicę się nie wybieram ze względów ideowych. Na kontrmarsz też nie pójdę, bo nie widzę możliwości i potrzeby udowadniania swoich racji kijem.
Ubolewam, że prawdziwego Marszu Niepodległości nie zorganizuje Polska Partia Socjalistyczna. Ona jedyna ma historyczne racje, aby takie wydarzenie z okazji Święta Niepodległości – 11 listopada firmować.
Andrzej Ziemski
„Przemoc, pokój, prawa człowieka” to książka Jerzego Oniszczuka wydana co prawda w roku 2016, niemniej jej aktualność w ostatnich latach okazała się niezwykle ważna, dotyczy bowiem filozofii konfliktu i dopuszczalności przemocy, co autor wyraźnie podkreśla we wstępie.
Książka „Chiny w nowej erze” jest kwintesencją działań naukowych i publicystycznych dra Sylwestra Szafarza. Powstawała ona kilka lat. Jest chronologicznym zbiorem materiałów związanych z przemianami, jakie zainspirowane zostały przygotowaniami i skutkami 20. Zjazdu Krajowego KPCh.
Monografia „Prawne i etyczne fundamenty demokracji medialnej” jest studium z zakresu ewolucji współczesnych demokracji i wskazuje na postępujący proces przenikania polityki i mediów, co znacząco wpływa na kształtowanie się nowych relacji człowiek – polityka w obliczu wolnego rynku i rewolucji technologicznej opartej o systemy cyfrowe. W pracy zostały poddane eksploracji i usystematyzowane zagadnienia, wartości i normy istotne dla zjawiska opisanej w literaturze kategorii społecznej – demokracja medialna.
