8 listopada 2008 roku W wieku 81 lat zmarł Mieczysław Franciszek Rakowski. Był ostatnim premierem w Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej, a w latach 1958 - 1982 był redaktorem naczelnym tygodnika "Polityka".
M.F. Rakowski był również ostatnim I sekretarzem PZPR i autorem słynnych słów "sztandar wyprowadzić" podczas ostatniego zjazdu partii. W PRL był uważany za przedstawiciela skrzydła reformatorów i liberałów partyjnych. Był również zwolennikiem dialogu polsko - niemieckiego. Po 1989 wydał 10-tomowy zbiór "Dzienników", które zawierały zapiski z lat 1958 - 1990. W życiu politycznym nie brał już aktywnego udziału, był szeregowym członkiem Socjaldemokracji Polskiej i recenzował działania polskiej lewicy.
***
Mieczysław Franciszek Rakowski urodził się 1 grudnia 1926 w Kowalewku. Po wyzwoleniu Polski wstąpił do Ludowego Wojska Polskiego, ukończył szkołę oficerów polityczno-wychowaczych w Łodzi i w charakterze oficera politycznego służył do 1949 roku w wojsku.
Po 1956 roku rozpoczął działalność dziennikarską. Był w latach 1958 - 1982 redaktorem naczelnym „Polityki”, wiele pisał i publikował, prowadził działalność polityczną i międzynarodową.
Rakowski czynnie współtworzył politykę PZPR w pierwszej połowie lat 80. Do historii przeszło jego burzliwe spotkanie z robotnikami Stoczni Gdańskiej w sierpniu 1983 r., m.in. z udziałem Lecha Wałęsy, podczas którego jako wicepremier uzasadniał politykę stanu wojennego. W 1985 roku stracił na politycznym znaczeniu, pełnił funkcję wicemarszałka Sejmu. W 1988 ponownie wrócił do czynnej działalności politycznej. Był prezesem Rady Ministrów.
W lipcu '89 Mieczysław Rakowski stanął na czele PZPR. Doprowadził do rozwiązania Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w styczniu 1990 roku i przekształcenia jej w SdRP, której został szeregowym członkiem.
Nadal brał jednak udział w debatach publicznych. Prezentował poglądy socjaldemokratyczne. Był redaktorem naczelnym pisma „Dziś”, pisywał do „Trybuny” i „Gazety Wyborczej”, wydał dzienniki (10 tomów obejmujących lata 1958-1989). W 2005 roku był członkiem komitetu wyborczego Włodzimierza Cimoszewicza w wyborach prezydenckich.
Był jednym z autorytetów na lewicy.
Po 1956 roku rozpoczął działalność dziennikarską. Był w latach 1958 - 1982 redaktorem naczelnym „Polityki”, wiele pisał i publikował, prowadził działalność polityczną i międzynarodową.
Rakowski czynnie współtworzył politykę PZPR w pierwszej połowie lat 80. Do historii przeszło jego burzliwe spotkanie z robotnikami Stoczni Gdańskiej w sierpniu 1983 r., m.in. z udziałem Lecha Wałęsy, podczas którego jako wicepremier uzasadniał politykę stanu wojennego. W 1985 roku stracił na politycznym znaczeniu, pełnił funkcję wicemarszałka Sejmu. W 1988 ponownie wrócił do czynnej działalności politycznej. Był prezesem Rady Ministrów.
W lipcu '89 Mieczysław Rakowski stanął na czele PZPR. Doprowadził do rozwiązania Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w styczniu 1990 roku i przekształcenia jej w SdRP, której został szeregowym członkiem.
Nadal brał jednak udział w debatach publicznych. Prezentował poglądy socjaldemokratyczne. Był redaktorem naczelnym pisma „Dziś”, pisywał do „Trybuny” i „Gazety Wyborczej”, wydał dzienniki (10 tomów obejmujących lata 1958-1989). W 2005 roku był członkiem komitetu wyborczego Włodzimierza Cimoszewicza w wyborach prezydenckich.
Był jednym z autorytetów na lewicy.
„Przemoc, pokój, prawa człowieka” to książka Jerzego Oniszczuka wydana co prawda w roku 2016, niemniej jej aktualność w ostatnich latach okazała się niezwykle ważna, dotyczy bowiem filozofii konfliktu i dopuszczalności przemocy, co autor wyraźnie podkreśla we wstępie.
Książka „Chiny w nowej erze” jest kwintesencją działań naukowych i publicystycznych dra Sylwestra Szafarza. Powstawała ona kilka lat. Jest chronologicznym zbiorem materiałów związanych z przemianami, jakie zainspirowane zostały przygotowaniami i skutkami 20. Zjazdu Krajowego KPCh.
Monografia „Prawne i etyczne fundamenty demokracji medialnej” jest studium z zakresu ewolucji współczesnych demokracji i wskazuje na postępujący proces przenikania polityki i mediów, co znacząco wpływa na kształtowanie się nowych relacji człowiek – polityka w obliczu wolnego rynku i rewolucji technologicznej opartej o systemy cyfrowe. W pracy zostały poddane eksploracji i usystematyzowane zagadnienia, wartości i normy istotne dla zjawiska opisanej w literaturze kategorii społecznej – demokracja medialna.
